جايگاه رويكرد تجويزي در جامعه‌شناسي سياسي

پژوهش حاضر با بررسي جامعه‌شناسي سياسي با نگاهي پسيني و تاريخي، با نگاهي پيشيني و هنجاري، به مطالعه جايگاه مسائل تجويزي در جامعه‌شناسي سياسي پرداخته است. نتايج اين پژوهش كه به شيوه توصيفي تحليلي انجام شد، حاكي از آن است كه چنانچه با نگاهي تحليلي و رويكردي پيشيني به جامعه‌شناسي سياسي بنگريم، لازم است وجوه تجويزي نيز در كنار وجوه توصيفي در جامعه‌شناسي سياسي مورد بررسي قرار گيرند و حذف رويكرد هنجاري از جامعه‌شناسي سياسي موجود، با توجه به مباني پوزيتيويستي تحقق يافته، نه اينكه از نظر مبنايي، وجوه تجويزي، خارج از موضوعات مرتبط با جامعه‌شناسي سياسي باشند. چرا كه مبناي تمايز اين علم، براساس موضوع است نه روش. بنابراين، روش‌هاي مختلف باعث تغيير ماهيت اين رشته نمي‌شود. بازشناسي جايگاه وجوه تجويزي در جامعه‌شناسي سياسي باعث مي‌شود نقل به عنوان مهمترين روش در جامعه‌شناسي سياسي با رويكردي اسلامي، جايگاه خود را بيابد. همچنين اين موضوع نقصي مهم در تقسيم‌بندي گرايشات علوم سياسي را برطرف كرده و با توجه به برجسته كردن اهميت موضوع‌شناسي، زمينه را براي پيشرفت فقه سياسي فراهم مي‌سازد.