بررسي و تطبيق روش «تحليل گفتمان» بر فلسفه سياسي متعاليه صدرا

هدف پژوهش حاضر اين است كه با روش «تحليل گفتمان» و با استفاده از فضاي حاكم بر نظام فلسفي صدرا، تقرير و تفسير همدلانه‌اي از انديشه سياسي او ارائه دهد. در اين راستا، خاستگاه تاريخي، مبادي و اصول كلي نظريه تحليل گفتمان مورد مطالعه قرار گرفته و چگونگي كاربرد آن در نظام فلسفي صدرا بررسي شده است. نتايج اين پژوهش كه با روش توصيفيتحليلي انجام شد، نشان داد كه اگر نظام حكمي صدرا را به عنوان يك هويت گفتماني تعريف كنيم، در اين صورت، از نظام حكمي مشاء و اشراق هم مي‌توان به عنوان گفتمان‌هاي حِكمي بديل، سخن گفت. هويت هر گفتماني را از طريق مفصل‌بندي و دال مركزي و دال‌هاي شناور مي‌توان مورد بازانديشي قرار داد و نسبت ميان گفتمان‌هاي فكري مختلف و متنوعي را كه در طول تاريخ فلسفه اسلامي ظهور كرده‌اند، از نو تفسير كرد. بدون التزام به مباني معرفت‌شناختي و نسبي‌انگاري موجود در تحليل گفتمان مي‌توان از اين نظريه در تحليل هر پديده، فرهنگ، فلسفه و انديشه‌اي سود جست، لكن نبايد خرده‌گفتمان‌ها و خرده روش‌ها را تبديل به بت‌واره‌هايي سازيم كه از دام در هم تنيده آنها راه گريزي پيدا نكنيم.