امامت اهل بيت(ع) بر مبناي آيه مودت

يكي از دلايل امامت امامان دوازدهگانه اهل بيت(ع) آيه مودت؛ آيه 23 سوره شوري: ( قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَي) و روايات مربوط به آن است. بر اساس اين روايات، مقصود از «قربي» در آيه شريفه، اميرالمؤمنين علي(ع) ، فاطمه زهرا(ع) و ديگر امامان از ذريه اميرالمؤمنين(ع) هستند. اين مطلب مورد اجماع شيعه اماميه است. شماري از عالمان اهل سنت نيز آن را به‌ويژه درباره اهل كسا پذيرفته‌اند. در اين آيه شريفه، مودت خويشاوندان پيامبر(ع) به منزله اجر رسالت آن حضرت به شمار آمده است. اين مطلب گوياي آن است كه مقام و منزلت معنوي آنان با مقام و منزلت رسالت، محك مي‌خورد. لذا با توجه به اين كه افضليت و عصمت از شرايط مهم امامت است، امامت امامان اهل بيت(ع) ثابت مي‌شود. امامت داراي ابعاد ظاهري و باطني، علمي و عملي، اخلاقي و سياسي است. از منظر اسلام، مرد بودن يكي از شرايط امامت سياسي است. لذا عدم اعتقاد به امامت سياسي فاطمه زهرا(ع)، بر دلالت آيه مودت بر امامت اهل بيت(ع) خدشه اي وارد نمي‌سازد. همچنين، اعتقاد به امامت اميرالمؤمنين(ع) در زمان پيامبر(ع) و امامت امام حسن(ع) در زمان اميرالمؤمنين(ع) - به مقتضاي آيه مودت- با اعتقاد به وحدت امام در هر زمان ناسازگار نيست؛ زيرا مقصود از وحدت امام در هر زمان اين نيست كه دارنده مقام امامت يكي است؛ بلكه مقصود اين است كه امام علاوه بر داشتن مقام امامت، حق اعمال ولايت و امامت به صورت مستقل داشته باشد.