رابطه علي انگيزش دروني، درگيري تحصيلي و خودنظم جويي تحصيلي با عملكرد تحصيلي از طريق يادگيري خود-هدايتي در دانش آموزان دبيرستاني شهر بندرعباس

The Causal Relationship between Internal Motivation, Academic Engagement and Academic Self-Regulation with Academic Performance mediated by Self-Directed Learning in High School Students in Bandar Abbas

هدف هدف از مطالعه ي حاضر بررسي رابطه علي انگيزش تحصيلي، درگيري تحصيلي و خودنظم جويي با عملكرد تحصيلي از طريق يادگيري خودهدايتي بوده است. به اين منظور در مدل پيشنهادي، انگيزش تحصيلي، درگيري تحصيلي و خودنظم جويي تحصيلي به عنوان پيش بين هاي عملكرد تحصيلي و يادگيري خود هدايتي به عنوان متغير ميانجي موردسنجش قرار گرفته است. روش جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان دبيرستاني شهر بندرعباس بود كه به روش نمونه گيري تصادفي 390 نفر (195 دختر و 195 پسر) به عنوان نمونه از بين آن ها انتخاب شدند. در پژوهش حاضر از چهار پرسشنامه ي يادگيري خود-هدايتي سو و همكاران (2015)، درگيري تحصيلي ريو و تيسنگ (2011)، خودنظم جويي تحصيلي پنتريچ و ديگروت (1990) و انگيزش تحصيلي هارتر (1980) جهت جمع آوري داده ها استفاده شد. ارزيابي مدل پيشنهادي با استفاده از مدل سازي معادلات ساختاري انجام گرفت. يافته ها نتايج نشان داد كه تمامي ضرايب مسير بين متغيرها، از لحاظ آماري معني دار بودند. در اين مدل، رابطه انگيزش تحصيلي، درگيري تحصيلي و خودنظم جويي تحصيلي با عملكرد تحصيلي مثبت و معني دار بود. همچنين رابطه يادگيري خود-هدايتي با عملكرد تحصيلي مثبت و معني دار بود. روابط غيرمستقيم با استفاده از روش بوت استراپ بررسي شدند كه نتايج نشان داد همه فرضيه هاي غيرمستقيم مورد تاييد قرار گرفتند. نتيجه گيري يافته هاي پژوهش به طور كلي از نقش متغيرهاي انگيزشي در عملكرد تحصيلي حمايت كرده است و يادگيري خود هدايتي را به عنوان يك متغير واسطه اي در رابطه ي اين متغيرها با عملكرد تحصيلي مورد توجه و تاكيد قرار داده است. بر اين اساس توصيه مي گردد مشاوران مدارس و معلمان در فرايند آموزش، يادگيري خودهدايتي را مورد توجه قرار دهند.

Objective The purpose of this study was to investigate the causal relationship between academic motivation, academic engagement and self-regulation with academic performance mediated by self-directed learning. To this end, in the proposed model, academic motivation, academic engagement and academic self-regulation as a predictor of academic performance and self-directed learning as a mediating variable have been evaluated. Methodology The statistical population consisted of all high school students of Bandar Abbas, The study sample were 390 people (195 girls and 195 boys) that selected randomly. In this study, self-regulation learning, self-directed learning, academic engagement and internal motivation questionnaires were used to collect data. The proposed model was evaluated using structural equations modeling. Findings The results showed that all path coefficients between variables were statistically significant. In this model, the relationship between academic motivation, academic engagement and academic self-regulation with academic performance was positive and significant. Also, the relationship between self-directed learning and academic performance was positive and significant. Indirect relationships were investigated using bootstrap method, which showed that all indirect assumptions were confirmed. Conclusion The findings of the research generally supported the role of motivational variables in academic performance and considered and emphasized self-directed learning as a mediator variable in the relationship between these variables and academic performance. Accordingly, it is recommended that school counselors and teachers consider the self-directed learning in the instruction process.