رابطه عزت نفس با حمايت و اضطراب اجتماعي دركودكان نارساخوان

Relation Self-esteem with Social Anxiety and Support in Dyslexic Children

نارساخواني به ناتواني هاي كودكان در خواندن اطلاق مي شود. غالب روان شناسان بدون اينكه بخواهند علت خاصي را براي نارساخواني تعيين نمايند، نارساخواني را صرفا نشانه اي از وجود يك اختلال ويژه در فرآيند آموزش خواندن مي دانند، كه عامل مهمي در پايين بودن ميزان اعتماد به نفس و حمايت اجتماعي و افزايش اضطراب اجتماعي در اين كودكان است. پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه عزت نفس با حمايت و اضطراب اجتماعي دركودكان نارساخوان كرمانشاه در سال تحصيلي 13971396 انجام شد. روش: در پژوهش حاضر از طرح توصيفي-تحليلي استفاده شد. جامعه آماري آن را تمامي دانش آموزان نارساخوان كه در سال تحصيلي 1397-1396 در مراكز اختلالات يادگيري شهر كرمانشاه پرونده داشتند تشكيل مي دادند. حجم نمونه از طريق فرمول cramer و ميزان خطاي 5 درصد و با اطمينان 95 درصد 140 نفر به دست آمد كه با توجه به در نظر گرفتن ريزش، تعداد 116 نفر مد نظر قرار داده شد كه به صورت تصادفي خوشه اي از ميان كودكان نارساخوان در مركز اختلالات يادگيري شماره 2 شهر كرمانشاه كه جمعا 300 نفر بودند انتخاب گرديد. جهت بررسي ميزان عزت نفس اين كودكان از آزمون عزت نفس كوپر اسميت، پرسشنامه حمايت اجتماعي واضطراب اجتماعي ليبويتس(lsas-sr) استفاده شد. يافته ها: بين حمايت و اضطراب اجتماعي با عزت نفس و مقياس هاي آن رابطه معناداري وجود دارد و تمامي مقياس ها در سطح P < 0.001 معنادار هستند. نتيجه گيري: با توجه به اينكه عزت نفس و ميزان حمايت و اضطراب اجتماعي در اين كودكان پايينتر از نرمال بود، بنابراين با آموزش ارتقاي عزت نفس و بهبود حمايت و اضطراب اجتماعي به اين كودكان ميتوان اين ظرفيتها را در آنان ارتقا بخشيد.

Dyslexia refers to the disability of children in reading. Most psychologists, without having to determine a specific cause for dyslexia, consider dyslexia merely as a sign of a special disorder in the teaching of reading, which is an important factor in the low level of self-confidence and social support and increased social anxiety in this Children The purpose of this study was to investigate the relationship between self-esteem and social support and social anxiety in dyslexic children of Kermanshah in the academic year 2017-2018. Methods: In this study, descriptive-analytic design was used. The statistical population consisted of all dyslexic students who filed in Kermanshah city in the educational districts of 1397-1393. Sample size was obtained by Cramer formula and error rate of 5% and confidence level of 95% of 140 people. Considering the loss, 116 patients were randomly selected from among dyslexic children in the center Learning outcomes No. 2 in Kermanshah city, which consisted of 300 people, were selected. Self-esteem of these children was assessed by Cooper Smith's Self-Esteem Test, Social Support and Social Anxiety Questionnaire (LSAS-SR). Results: According to statistical analysis, there was a significant relationship between support and social anxiety with self-esteem and its scales. All scales were significant at P < 0.001. Conclusions: Due to the fact that self-esteem and the level of social anxiety and anxiety in these children were lower than normal, therefore, with the training of promoting self-esteem and improving social support and anxiety, these capacities could be promoted in these children.