بررسي ميزان درخواست‌هاي يك‌ساله محاكم قضايي شهر تهران در خصوص صدمات مسري و غيرمسري در فوت

Investigation of One-Year Requests by the Judicial Authorities of Tehran for Contagious and Non-Contagious Injuries in Death

اهداف: براساس مواد 493 و 539 قانون مجازات اسلامي، وجود فاصله زماني ميان رفتار مرتكب و نتيجه ناشي از آن و نيز فوت در اثر سرايت صدمه يا صدمات غيرعمدي حايز اهميت است. مطالعه حاضر با هدف بررسي ميزان درخواست‌هاي يك‌ساله محاكم قضايي استان تهران در خصوص صدمات مسري و غيرمسري در فوت انجام شد. ابزار و روش‌ها: در اين پژوهش توصيفي در سال 1397 در مجموع تعداد 77 پرونده متوفيان موجود در تالار كالبدگشايي مركز تشخيصي و آزمايشگاهي پزشكي قانوني استان تهران مورد بررسي قرار گرفت و اطلاعات لازم استخراج شد. يافته‌ها: مقام قضايي درخواست‌كننده اعلام صدمات در اغلب موارد، بازپرس ويژه قتل و فاصله زماني ميان ايجاد صدمه تا وقوع فوت در اكثر موارد كمتر از يك هفته بود. ميزان صدمات مسري نسبت به صدمات غيرمسري بيشتر بود. تعداد 16 متوفي (20/8%) در صحنه حادثه فوت شده بودند. همچنين در تعداد 14 نفر (18/2%) سرايت صدمه به شكل تاثير نسبي اعلام شده بود. نتيجه‌گيري: متوفياني كه در صحنه فوت شده‌اند مشمول مقوله سرايت صدمات نمي‌شوند. همچنين اعلام سرايت صدمه به شكل تاثير نسبي به باور مولفان، نادرست است؛ لذا بحث تاثير نسبي جايگاهي نداشته و صدمات صرفاً به دو دسته مسري و غيرمسري تقسيم مي‌شوند. در هر حال، تشخيص اين كه فوت ناشي از سرايت است يا نه، با پزشكي قانوني خواهد بود.

Aims According to articles 493 and 539 of the Islamic Penal Code, it is important the time interval between behavior of the perpetrator and its consequence, as well as death due to contagion of injury or unintentional injuries. The aim of this study was to investigate the oneyear requests by the judicial authorities of Tehran for contagious and non-contagious injuries in death. Instruments & Methods In this descriptive study, a total of 77 files of deceased persons were examined in the autopsy room of forensic diagnostic and laboratory center of Tehran province in 2018, and required information was extracted. Findings The judicial authority requesting injuries was most often the special investigator for the murder and in most cases, the interval between injury and death was less than a week. The amount of contagious injuries was higher than non-contagious injuries. 16 deceased (20.8%) died at the scene. In addition, 14 (18.2%) cases of contagion were reported as having a relative effect. Conclusion The deceased who died on the scene do not fall under the category of contagion. It is also incorrect to declare the contagion of the damage in the form of a relative impact on the authors’ beliefs; therefore, injuries are merely divided into contagious and non-contagious. In any case, it will be up to the forensic doctor to determine whether the death is due to contagion.