تكرار و كيفيت اجراي آموزش عضلات كف لگن در زنان مبتلا به پرولاپس ارگان هاي لگني با حداقل يك زايمان

The Frequency and Performance Quality of Pelvic Floor Muscle Exercises for Pelvic Organ Prolapse in Parous Women

مقدمه: اختلالات كف لگن، از جمله شكايات شايع مراجعان به درمانگاه زنان مي‌باشد و يك سوم جامعه زنان بالغ دچار اين اختلالات هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسي نحوه و ميزان آموزش عضلات كف لگن در زنان دچار پرولاپس انجام شد. مواد و روش‌ها: با مراجعه به درمانگاه‌هاي زنان در سطح شهر قم، 100 نفر از افرادي كه داراي درجاتي از پرولاپس بودند، با روش نمونه‌گيري تصادفي ساده و بر اساس معاينه باليني و با استفاده از مانور Valsalva توسط متخصص زنان يا با مراجعه به پرونده بيماران در بيمارستان شهيد بهشتي قم انتخاب شدند و مورد بررسي قرار گرفتند. داده‌هاي مورد نياز با استفاده از مصاحبه حضوري جمع‌آوري گرديد و سپس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: ميانگين سني شركت‌كنندگان 01/13 ± 41/43 سال و ميانگين شاخص توده بدني آن‌ها 69/4 ± 63/28 كيلوگرم بر مترمربع بود. تنها 00/18 درصد از زنان تحت آموزش تمرينات كف لگن قرار گرفته و از بين آن‌ها، 89/38 درصد تمرينات كف لگن را بعد از زايمان انجام داده بودند. 22/72 درصد از نمونه‌ها تمرينات كف لگن را به درستي ياد گرفته بودند. 77/77 درصد آموزش انفرادي و 23/22 درصد آموزش گروهي در كلاس‌هاي آمادگي براي بارداري را دريافت كرده بودند. آموزش تمرينات در همه افراد به صورت شفاهي بود و آموزش عملي انجام نشده بود. فقط 55/5 درصد از افراد توسط فرد آموزش دهنده براي انجام تمرينات پيگيري شده بودند. نتيجهگيري: آموزش عضلات كف لگن در زنان با حداقل يك زايمان و دچار پرولاپس به طور مناسب و كافي انجام نمي‌شود و به دليل عدم پيگيري از سوي فرد آموزش دهنده، تعداد كمي از افراد تمرينات را انجام مي‌دهند.

Introduction: Pelvic floor dysfunctions are common among women referred to gynecology clinics, and almost one third of the adult women population is affected. In this study, we evaluated the frequency and quality of pelvic floor muscle exercises for pelvic organ prolapse in parous women. Materials and Methods: Using simple random sampling method, 100 women with pelvic organ prolapse referred to women's clinics in Qom City, Iran, were included in this study. They were selected by gynecologists through clinical examination and doing the maneuver of Valsalva, or by reviewing women’s medical records in Shahid Beheshti hospital in Qom. The data were collected using questionnaires and face-to-face interviews. The collected data were then statistically analyzed. Results: The mean age of women with pelvic organ prolapse symptoms was 43.41 ± 13.01 years, and their mean body mass index (BMI) was 28.63 ± 4.69 kg/m2. Only, 18.00% of this patient population was trained on using pelvic floor exercises; of them, 38.89% performed exercises after delivery. 72.22% of them had correctly learned pelvic floor exercises. Moreover, 77.77% were under personal training and 22.23% were under group training in pregnancy classes. Only 5.55% of trained women were followed by the trainer to evaluate the correctness of the performed exercises. Conclusion: The present study shows that pelvic floor muscle training in parous women with pelvic organ prolapse was not done adequately and properly. Due to lack of follow-up by the trainers, only few women had done pelvic floor muscle exercises.