مطالعه‌ي تطبيقي نتايج به‌كارگيري دو رويكرد مدل‌هاي پويايي سيستم و رويكرد شهودي در پيش‌بيني سناريوهاي تعارض نظامي ميان ايران و عربستان

تحولات دهه‌هاي اخير در عرصه‌ي فناوري‌هاي دفاعي و همچنين انديشه‌ي دفاعي مانند گسترش جنگ سريع هواپايه، جنگ شبكه‌اي و در كنار آن ظهور رسانه‌هاي آزاد مجازي و دسترسي همگاني به آنها، چهره‌ي جنگ‌ها را دگرگون ساخته است. اين دگرگوني خصوصياتي جديد براي جنگ ها به دنبال داشته است. از سويي ديگر؛ جنگ از جمله پر چالش‌ترين عرصه‌هاي تصميم‌گيري براي نوع بشر است. پيشرفت فناوري و تحول نوع جنگ، باعث شده فرماندهان براي گرفتن تصميمات مهم، در تنگناي زماني قرار بگيرند. با توجه به ماهيت پيچيده‌ي جنگ و دشواري تحليل سريع محيط آن براي مغز و ذهن انسان، استفاده از روش هاي مدل‌سازي رايانه‌اي براي كمك كردن به فرماندهان ضروري است كه در واقع يكي از اين روش ها پويايي سيستم‌ها است. در واقع، به‌كارگيري رويكرد پويايي سيستم‌ها در تحليل و آِينده‌پژوهي مسائل راهبردي دفاعي، نمي‌تواند يك رويكرد مستقل صرف باشد و بايد از آن براي تكميل روش‌هايي مانند بازي جنگ يا سناريونگاري بهره برد. در اين پژوهش سعي شده است تا روش پويايي سيستم‌ها براي اجراي مدل‌هاي ذهني خبرگان درباره‌ي مساله‌ي جنگ احتمالي ايران و عربستان به‌كار ببرد. در همين حين با يك رويكرد كيفي، محقق دشواري هاي به‌كارگيري اين روش براي مسائل راهبردي دفاعي را بر شمرده و در نهايت پيشنهاداتي براي مدل‌سازي بهتر اين مسائل با پويايي سيستم‌ها ارائه داده است.