بررسي مقايسه‌اي روش‌هاي تحليل فراواني و هيدرو اقليمي براي برآورد دبي حداكثر سيل (مطالعۀ موردي: حوزۀ آبخيز بختياري)

روش‌هاي زيادي براي تخمين دبي حداكثر سيل اعم از روش‌هاي تحليل فراواني وجود دارد و مطالعۀ خطر سازه‌هاي آبي مبتني بر تحليل فراواني سيل، غالباً نسبت به مشاهدات و توزيع آماري منتخب حساسيت دارد كه باعث بروز خطا در طراحي مي‌شود. از آنجايي‌كه بارش‌هاي سنگين عامل اصلي سيل‌ها هستند و داده‌هاي بارش نسبت به داده‌هاي جريان داراي طول دوره آماري بيشتري هستند، از اين رو در اين تحقيق از آمار درازمدت بارش در ايستگاه­هاي باران‌سنجي حوزۀ آبخيز بختياري در يك دورۀ 66 ساله و آمار دبي حداكثر روزانه در يك دورۀ 58 ساله استفاده شد. در اين تحقيق دبي حداكثر و دبي اوج روزانه با استفاده از روش‌هاي هيدرو اقليمي آگرژه و گرادكس برآورد شد. سپس نتايج حاصل از شبيه‌سازي مبتني بر رويكرد هيدرو اقليمي در دورۀ بازگشت­هاي مختلف با روش­هاي معمول آماري گمبل و توزيع مقادير حدي تعميم يافته (GEV) مقايسه شد. نتايج نشان داد كه استفاده از اطلاعات اضافي مانند داده‌هاي بارش علاوه بر داده‌هاي آب‌سنجي در روش‌هاي هيدرو اقليمي برآوردهاي بهتري نسبت به روش‌هاي تحليل فراواني ارائه مي دهد، به اين دليل كه هر سه معيار ارزيابي ريشۀ ميانگين مربعات خطا، ضريب نش- ساتكليف و ضريب كلينگ – گوپتا كارايي روش‌هاي هيدرو اقليمي را در مقايسه با توزيع‌هاي گمبل و مقادير حدي تعميم يافته تأييد مي‌كند. درنهايت تبديل تابع توزيع تجمعي دبي‌هاي حداكثر روزانه به دبي‌هاي اوج با استفاده از نسبت اوج به حجمِ مستخرج از 26 واقعه ساعتي سيل ثبت گرديده در ايستگاه آبسنجي تنگ پنج بختياري انجام شد.