تبيين نظري تأثير عدالت توزيعي بر انگيزش منابع انساني از نگاه نهج البلاغه

موضوع «عدالت» از ديرباز، جزو مهم‌ترين مباحث و دغدغه‌هاي بشر و انديشمندان علوم گوناگون بوده است. عدالت حيات و بقاي نظام‌هاي اجتماعي، همچون سازمان را استمرار مي‌بخشد و عناصر سازماني را در كنار يكديگر منسجم مي‌سازد، در‌حالي‌كه بي‌عدالتي موجبات جدايي و اضمحلال آنها را فراهم مي‌آورد. از سوي ديگر، يكي از وظايف اصلي مديريت، انگيزش كاركنان است؛ يعني ايجاد و يا تقويت نيروي دروني در كاركنان كه موجب بروز و تداوم رفتارهاي خاصي مي‌گردد. مهم‌ترين عاملي كه باعث ايجاد انگيزه در كاركنان مي‌شود عدالت است. هر سه نوع عدالت (توزيعي، رويه‌اي، مراوده‌اي) اثري مستقيم بر انگيزش منابع انساني دارند. اين پژوهش برآن است با رويكردي «توصيفي-تحليلي» به تبيين تأثير «عدالت توزيعي» بر انگيزش منابع انساني در سازمان از نگاه «نهج‌البلاغه» بپردازد. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه «عدالت توزيعي» به معناي «عادلانه بودن در تقسيم كار و گزينش نيروي انساني، پرداخت‌ها، توزيع پاداش‌ها و اعمال تنبيهات» تأثيري مستقيم بر انگيزش منابع انساني در سازمان مي‌گذارد.