تبيين مباني هستي‌شناسي ‌‌‌آينده‌پژوهي با رويكرد اسلامي

مباني هستي‌شناسي در آينده‌پژوهي بيانگر نگاهي است كه آينده‌پژوه به هستي دارد. پيش از آينده‌پژوهي بايد ديدگاه هستي‌شناسي به آينده مشخص گردد؛ زيرا تا ديدگاه آينده‌پژوهي به مبناي هستي‌شناسي آينده تعيين نشود، امكان درك مناسب و صحيح از آينده و گزاره‌هاي مربوط به آن وجود ندارد. حتي بدون داشتن يك رويكرد دقيق دربارة هستي، نمي‌توان فرايند آينده‌پژوهي را به‌نحو مطلوب و اثربخش دنبال كرد. در اين پژوهش، پس از ذكر رويكردهاي مطرح در خصوص مباني هستي‌شناسي آينده‌پژوهي، چهارچوب مفهومي براساس مباني نظري ايجاد شد؛ سپس با مراجعه به منابع ديني و فلسفي، اطلاعات مورد‌نياز احصا و با روش توصيفي – تحليلي داده‌هاي گرد‌آوري شده تحليل گرديد. پس از توصيف گزاره‌ها و تحليل آنها، سه مبناي: «تفاوت مراتب و نفس‌الامر هستي»، «وجود روابط علّي در نظام هستي» و «تلازم زمان با حركت به‌عنوان مباني هستي‌شناسي آينده‌پژوهي» شناسايي شد.