بررسي امكان استقرار و توليد علوفه در تعدادي از گونه‌هاي مقاوم به شوري در اراضي شور و كم بازده (مطالعۀ موردي: گرمسار، سمنان)

استفاده از اراضي شور و كم بازده براي توليد علوفه گام مهمي در راستاي بهره‌وري بهينه از منابع آب و خاك با كيفيت پايين، تأمين علوفۀ دام‌ها و حفاظت از منابع پايه به حساب مي‌آيد. لذا به منظور بررسي توان استقرار، حجم تاج‌پوشش، رشد ارتفاعي، ميزان توليد و در نهايت معرفي گونه­ هاي مناسب براي اصلاح اراضي شور و كم بازده منطقۀ مورد تحقيق، ايستگاه تحقيقات بيابان گرمسار (با شوري 30 تا 35 ds/m) و گونه­هاي غيربومي و پرتوليدAtriplexleucoclada,Atriplexcanescens و گونه‌هاي بومي و خوشخوراك Atriplexverrocifera , Aeluropuslagopoidesو Aeluropuslittoralis انتخاب شده و هريك در سه تكرار كاشته شدند. گونه‌هاي منتخب مقاوم به شوري و خشكي هستند. در هر تكرار از گونه‌هاي مورد نظر به تعداد 15 نمونه در هر رديف كاشته شد. نتايج نشان داد كه درصد استقرار گونه‌هاي گياهي At. ca , At. le , At. ve , Ae. laو Ae.li به ترتيب برابر با 5 /95%، 5/ 95%، 100% ، 7/ 97% و 100% مي­باشد كه نشان از قدرت استقرار مناسب همۀ گونه‌هاي مورد بررسي دارد. تحليل نتايج حاصل از تجزيۀ واريانس توليد سالانه نشان داد كه تمامي گونه‌هاي ياد شده قادر به توليد علوفه در اراضي شور با حداكثر ds/m35 هستند. در بين گونه‌هاي مورد بررسي گونه­هاي At. ca و At. le از لحاظ ميزان تاج پوشش و ارتفاع داراي بيشترين عملكرد بودند. گونۀ At. le با توليد بيش از 2 تن در هكتار پر توليد ترين گونۀ مورد بررسي شناخته شد. از بين صفت‌هاي مورد بررسي نيز صفات ميزان توليد و تاج پوشش صفت‌هاي بهتري براي نشان دادن اختلافات بين گونه‌ها شناخته شدند.