طراحي الگوي پرورش مدير به عنوان مربي در بخش دولتي ايران: رويكرد هم‌افزايي

مربي‌گري به عنوان يكي از استراتژهاي توسعه مديريت مطرح شده است. مدير به عنوان مربي و اتخاذ سبك مربي گري توسط مديران منجر به بهبود عملكرد و درنهايت باعث افزايش بهره‌وري فردي و سازماني مي شود و زمينه تعالي سازماني را فراهم مي‌نمايد. اين مقاله، به تبيين پرورش مدير به عنوان مربي و اهميت آن پرداخته و مدلي براي تحقق آن در بخش دولتي ارائه ميدهد. براي ارائه مدل، در گام نخست، از روش فراتحليل (مرور ادبيات نظري و پيشينه تحقيق در زمينه مربي‌گري و مدير به عنوان مربي) براي شناسايي مؤلفه هاي تحقيق استفاده شده است و در گام دوم، براي تأييد مؤلفه‌هاي مربوطه از 40 نفر خبره دانشگاهي و 5 نفر از مديران كل (ستاد مركزي وزارت راه و شهرسازي) نظرسنجي شده است. براي استخراج ميزان ميانگين اهميت عوامل اثرگذار (سازماني و فردي) بر پرورش مدير به عنوان مربي از نسبت روايي محتوا (CVR)، ميانگين و انحراف‌ استاندارد استفاده شده است. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه پرورش مدير به عنوان مربي در بخش دولتي نتيجه رابطه هم‌افزاي (نه رابطه مجموع صفر) سازمان و فرد است. اين عوامل به همراه هم و در يك رابطه تعاملي و هم‌افزا باعث پرورش مدير به عنوان مربي مي شوند. بنابراين، هر چه نقطه اشتراك دو عنصر بيشتر باشد، پرورش مدير به عنوان مربي يا مربي‌گري مديريتي در بخش دولتي محتمل‌تر است.