نوروپلاستيسيتي و نقش آن در بازيابي سينرژي عصبيحركتي به‌دنبال توانبخشي بيماران سكته مغزي: يك مرور نظامند

زمينه و هدف: با اجراي تمرين هاي هدفمند توانبخشي عصبي مي توان مهارت خاصي را در يك فرد سالم ايجاد كرد و نيز به بازتواني در اندام ها دست يافت. پشتوانه اين فرضيه، نوروپلاستيسيتي در مغز است. در صورت بروز اختلال در سامانه مركزي اعصاب، قشر حركتي و يا سنسوري مغز، يادگيري حركت دستخوش تغيير و در بيشتر موارد دچار اختلال مي گردد. با پژوهش در رهيافت كنترلي مغز در مورد نحوه استخدام المان هاي حركتي در محيط بيروني، مدل سازي بازتواني عصبي امكان پذير مي گردد. هدف از مطالعه كنوني، مروري بر مطالعاتي است كه به بررسي نقش نوروپلاستيسيتي مغزي و عوامل مرتبط با آن در بازتواني عصبيحركتي پرداخته اند. روش بررسي: براي تدوين مقاله كنوني به منابع مربوط از ژانويه ۲۰۰۵ تا ژانويه ۲۰۱۷ استناد گرديده است. به اين منظور با استفاده از پايگاه هاي اطلاعاتي Google Scholar، ProQuest، PubMed، Web of Science و نيز با تركيب كردن واژه ها، جستجو صورت پذيرفته و در مرحله اول ۴۱ مقاله مرتبط با موضوع انتخاب گرديد. سپس از بين اين مقالات و بر مبناي يك روش گزينشي هدفمند، مقالاتي كه محتواي آن ها با موضوع مطالعه مرتبط بودند، برگزيده شدند. يافته ها: بررسي مطالعات نشان داد، تقويت نوروپلاستيستي مغز فرآيند يادگيري فعاليت هاي حركتي و بهبودي را تسهيل مي بخشد و براي بازتواني افراد دچار سكته مغزي مي توان بر روي سينرژي هاي عضلاتي كه الگوي فعاليت آن ها پس از سكته دچار تغيير شده است تمركز كرد. نتيجه گيري: به حداكثر رساندن ميزان نوروپلاستيسيته مغزي براي ارايه بيشترين پتانسيل جهت رسيدن به موفقيت بيشتر در درمان هاي توانبخشي به دنبال اختلالات عصبي است.