تحليلي بر توسعه فناوري پهپاد در ايران با تاكيد بر رويكرد مديريت راهبردي جاويژه

لازمه سياست‌گذاري درست در هر فرايند گذار فناورانه‌اي، تحليل وضعيت كنوني آن با تمركز بر نقاط ضعف و قوت و زمينه‌هاي شكست آن است. مقاله پيش رو در پي تحليل پويايي فرايندهاي گذار فناوري پهپاد در ايران، به‌عنوان يكي از اولويتهاي دفاعي كشور، است. لذا نخست با اتكا به مباني نظري پژوهش، پرسش‌نامه‌اي براي ارزيابي سه فرايند توسعه جاويژه‌هاي فناوري شامل تبيين انتظارات و چشم‌انداز، شبكه‌سازي و يادگيري و 13 مولفه زيرمجموعه آنها، طراحي شد. در ادامه با ابزار پيمايش، وضعيت كنوني فرايندهاي يادشده در توسعه جاويژه فناوري پهپاد در ايران ارزيابي و نقاط ضعف و قوت مولفه‌هاي زيرمجموعه آنها تعيين گرديد و مشخص شد كه هر سه فرايند در سطح رو به ضعيف قرار دارند. البته وضعيت فرايند «تبيين انتظارات و چشم‌انداز» تا حدي بهتر است. همچنين مولفه‌هاي «توجه به جنبه‌هاي غيرفني»، «تعاملات و مشاركت بازيگران در قالب شبكه» و «فضاي يادگيري و سطح رقابت» ضعيف‌ترين مولفه‌ها و «سطح نوآورانه و بلندپروازانه بودن انتظارات و چشم‌انداز»، «سطح قدرت لابي بازيگران و تشكيل ائتلافهاي حامي» و «كيفيت و كميت يادگيري»، قو‌ي‌ترين مولفه‌هاي فرايندي شناخته شدند. سپس با برگزاري پنلي از خبرگان، تحليل كيفي درباره وضعيت فرايندهاي يادشده و تعامل آنها با يكديگر صورت گرفت. در پايان مشخص شد كه اين رويكرد كاربردپذيري خوبي براي تحليل توسعه فناوريهاي نوظهور دفاعي دارد.