گفتمان معماري سرآمد: الگويي براي نقد آثار معماري معاصر

نقد و انتقاد علمي را مي‌توان زيربناي رشد صحيح و شكوفايي معماري معاصر ايران تلقي كرد. پيش فرض‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه معماري فاخر حاصل موفقيت معماري معاصر در ارتباط مناسب با بستر طرح است. از سوي ديگر اگر معماري فاخر بتواند به ميراثي براي آينده تبديل شود، آنگاه مي‌توان آن را يك معماري سرآمد ناميد. بر اساس چارچوب نظري پژوهش، نقد آثار معماري معاصر بر اساس مدل هاي نظري متفاوتي صورت مي‌پذيرد كه يكي از آنها روش تحليل انتقادي گفتمان است. اساس اين روش بر پايه نقد و داوري رابطه معماري و بستر، به مثابه رابطه «متن» با «زمينه» است. دستاوردهاي پژوهش نشان دهنده آن است كه بازترسيم نقد معماري به مثابه يك گفتمان انتقادي، پنج راهبرد را براي نقد علمي در اختيار قرار مي‌دهد: 1) تعامل با زمينه؛ 2) فرايندمبنا؛ 3) اقبال عمومي؛ 4) نقدِ نقد و 5) بازآفريني گفتمان نوين.