توسعه چارچوب تاب آوري اجتماعات محلي شهر اصفهان در برابر خشكسالي با بهره گيري از روش كيفي و نرم افزار ATLAS-ti

يكي از جديدترين رهيافت‌ها در عرصه پژوهش‌هاي مرتبط با تاب‌آوري، تاب‌آوري اجتماعات محلي ‌است. اما با وجود تدوين چارچوب‌هاي متعدد تاب‌آوري اجتماعات محلي، ملاحظه مي‌گردد كه پژوهشگراني اندك بر اتخاذ ديدگاه ذي‌نفعان در اجتماعات محلي و در برابر مخاطرات آهسته و تدريجي، نظير خشكسالي و خشك شدن رودخانه‌ها و آبراه‌ها متمركز بوده‌اند. اين در حالي است كه از ديدگاه بسياري از پژوهشگران تاب‌آوري، پديده‌اي پيچيده، چندبعدي، محدود به زمينه و وابسته به فرهنگ است. به همين دليل پژوهش حاضر بر آن است تا از طريق تشريح نظرات و تجربه‌هاي ذي‌نفعان و متخصصان، به مفهوم‌سازي و تدوين چارچوب ارزيابي تاب‌آوري دو اجتماع محلي همجوار با مادي‌ها در شهر اصفهان (محله عباس‌آباد و محله برازنده) بپردازد. بدين منظور در اين پژوهش، پارادايم تفسيري و طرح پژوهش كيفي مد نظر قرار گرفته است. به منظور گردآوري داده‌ها از تكنيك مصاحبه استفاده شد و تحليل داده‌ها با روش تحليل محتواي كيفي و با بهره‌گيري از نرم افزار ATLAS-ti صورت گرفت. در مجموع 32 مصاحبه با ساكنان و متخصصان مختلف در دو اجتماع محلي مورد نظر در شهر اصفهان انجام شد. نتايج به دست آمده نشان مي‌دهد كه تابآوري در اين دو محله، قابل مفهوم‌سازي در دو سطح اصلي جامعه و اجتماع محلي است.