چارچوب سنجش و ارزيابي وضعيت مناطق استاني ايران از منظر مفهوم اقتصاد سبز

تداوم رويكردهاي مرسوم و يك‌سويه‌ي رشدوتوسعه در دهه‌هاي‌اخير، مبتني بر مدل‌هاي اقتصاديِ هزينه-فايده و حسابداري‌هاي‌مالي، نگراني‌هاي جهاني شديدي را در سرتاسر جهان برانگيخته‌است. اين الگوها، گرچه باعث ارتقاء شاخص‌هاي رشدوتوليد ثروت شده‌اند، اما عمدتاً به تنزل و افت محيط زيست، افزايش آلودگي‌ها، تخريب و زوال منابع محيطي، توزيع نابرابر ثروت و در نتيجه ناپايداري‌توسعه در كشورها و مناطق منجر شده‌اند. در راستاي تحقق‌ و عملياتي‌سازي رويكردهاي پايدار توسعه در سال‌هاي اخير انگاشت ‌اقتصاد سبز، به‌مثابه اقتصادي سازگار با محيط‌ زيست، كم‌كربن ‌و با انتشار پايين، به جريان اصلي گفتمان توسعه‌ و اقتصاد تبديل ‌شده و مدل‌هاي عملياتي متعددي نيز جهت سنجش وضعيت و ارزيابي عملكرد كشورها و مناطق در راستاي اين هدف پيشنهاد شده ‌است. با اعتقاد به كاستي روش‌هاي ‌مرسومِ ارزيابي و رتبه‌بندي در سنجش قياسي وضعيت مناطق، در اين پژوهش از روش‌شناسي‌ پويا و چندجزئي نويني برمبناي تحليل ‌گونه‌‌شناسي در چارچوب روش تحليل (فشار وضعيت پاسخ PSR) استفاده ‌شده ‌است. در اين‌رابطه، با نيت پرداختن به موضوع اصلي آسيب‌شناسي وضعيت‌ و جايگاه مناطق‌ استاني‌ ايران برحسب انگاشت اقتصاد سبز ، هدفِ تدوين چارچوب مناسب سنجش و ارزيابي وضعيت قياسي مناطق‌ استاني برحسب انگاشت اقتصاد سبز در دستور كار قرار گرفته‌است. به‌عنوان برون‌داد پژوهش، مناطق به شش‌گونه مناطق ‌ابتدايي (توسعه‌نيافته)، مناطق‌ناپايدار، مناطق‌داراي رشد لجام‌ گسيخته، مناطق‌ حفاظتي ‌و ‌توزيعي، مناطق درحال گذار به‌سوي اقتصاد ‌سبز و مناطق داراي اقتصاد سبز طبقه‌بندي‌شده ودر نهايت‌و متناسب با جايگاه هر منطقه چهار رويكرد حفاظت‌ مطلق/پيش‌گيري، پيشايندي‌ يا‌ ترميمي، پايداري ‌و نوآوري‌ اكولوژيك پيشنهاد شد.