حكم فقهي پياده‌روي براي زيارت قبور اولياي الهي و اماكن مقدّس

هرچند فضيلت پياده‌روي براي زيارت قبر امام علي (ع) و امام حسين (ع) در برخي نصوص روايي منعكس گرديده و فقهاي مذهب جعفري با تكيه بر آن به استحباب پياده‌روي براي زيارت آن دو امام همام (ع) حكم كرده‌اند، ولي استحباب آن براي زيارت ساير قبور معصومان (ع) و امامزادگان (ع) و اماكن مقدس از منظر فقه چندان هويدا نيست؛ زيرا تحقيقي موسّع و يكپارچه در اين‌باره صورت نگرفته است. از اين رو پرسش از حكم تكليفي پياده‌روي براي زيارت قبور مطهر اولياي الهي (ع) و اماكن مقدس، نيازمند پاسخي درخور است. توجه به برخي وجوه و مباني در شناسايي فضيلت پياده‌روي براي زيارت، نشان از بدعت نبودن آن و استحباب و فضيلت پياده‌روي براي زيارت تمام قبور مطهر و اماكن مقدس است. اين تحقيق با هدف شناخت حدود و ثُغور ادله و تبيين حكم پياده‌روي براي زيارت قبور اولياي الهي (ع) و اماكن مقدس انجام شده و نيل به اين مَقصد در سايه تحليل گزاره‌هاي فقه اسلامي با گرد‌آوري داده‌هاي كتابخانه‌‌اي ميسر است كه نتيجه آن، حكم به فضيلت و استحباب پياده‌روي براي زيارت قبور حضرات معصومين (ع) و فرزندان ايشان (ع) و اماكن مقدس است.