انعكاس مضامين شاهنامه برسفالينه‌‌هاي دوران سلجوقي

با بررسي نقوش سفالينه‌هاي سلجوقي، صرف نظر از نقوش تزييني و نمادين، نقوش بسياري نيز وجود دارند كه راوي آمالي فراتر از تزيين صرف مي‌باشند و گويي به دنبال روايتي مفهومي و معنايي هستند. اين مقاله در پي ريشه‌يابي و تبيين دليل بروز چنين نقوشي بر سفالينه‌هاي دوران مياني اسلامي، به‌ويژه، دوره سلجوقي است. رويكرد پژوهش بر اساس مطالعات تاريخي و تطبيقي است. روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي- تحليلي و با استفاده از ابزار كتابخانه‌اي است. مطالعه‌ نقوش سفالينه‌ها در اين دوره، از اين جهت مهم است كه كتب اندكي از دوره سلجوقي به دليل حمله مغولان باقي مانده است. لذا شناخت سير تكاملي نگارگري ايران در اين دوران تا حد زيادي مرهون سفالينه‌ها و كاشي‌هاي به‌جاي‌ مانده مي‌باشد. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي‌دهد كه مضامين ادبي، به‌ويژه، «شاهنامه فردوسي» داراي جايگاه والايي در آن روزگار بوده و منبع الهام هنرمندان، به ويژه سفالگران و نقاشان قرار ‌گرفته است.