نشانه شناسي نقوش كهن معماري گيلان در مطابقت با نقش مايه هاي برخي هنرهاي دست بافت منطقه، با تأكيد بر ديدگاه پيرس

يكي از پراهمّيت ترين مسائل در زمينه زنده نگهداشتن ارزش هاي بومي يك منطقه، ناحيه و يا شهر يافتن نشانه هايي است كه از گذشته باقي مانده اند. نظر به معماري بومي در پهنه جهان، گوياي پيوندي عميق بين خانه و محيط مي باشد، از اين ميان معماري روستايي بومي گيلان، از ديرباز نمونه بارز دست ساخته هاي مردمانِ اين خطّه را در خود جاي داده است. مقاله حاضر بر پاية تحقيقات تفسيري تاريخي و با مطالعات ميداني انجام پذيرفته است. در اين مقاله مقايسه اي تطبيقي بين نقوش موجود از ميان دست بافته هاي مطرح و پركاربرد از گذشته تا به حال در سطح استان از يك سو و نقوش چوبي–نرده بناهاي بومي روستايي گيلان كه از شاخص ترين عناصر كاربردي و در عين حال تزئيني معماري بومي گيلان مي باشند، بر اساس مشاهدات عيني و بناهاي تحقيق شده در آثار پژوهشگران پيشين از سوي ديگر، صورت گرفته است. نتايج دست يافته در اتمام تحقيقات با توّجه به سه اصل پيرس4 در مورد نشانه شناسي انجام گرفته و بر طبق موضوعات مورد اهمّيت در آن، شمايلي، نمادين و نمايه اي، بودن يافته ها دسته بندي گرديده است.