سنجش مؤلفه هاي معمارانه بلندمرتبه سازي با تأكيد بر هنر معماري ايران، نمونه موردي شهر شيراز

امروزه خانه به عنوان يكي از اساسي ترين نياز هاي زيستي و به عنوان نماينده تعبير و تفسير انسان از جهان اسلام اهميت ويژه اي را در برنامه هاي توسعه اقتصادي و اجتماعي و فرهنگي جوامع دارد. تهيه و تأمين خانه براي كليه افراد جامعه و به ويژه خانه مناسب از اين نظر كه فراهم كننده آسايش و رفاه انسان هاست، نقش بسيار مهمي را در زندگي افراد جامعه دارد و حتي مي تواند به عنوان يكي از معيارهاي سنجش رفاه اجتماعي در يك جامعه به حساب آيد.به دنبال رشد فزاينده جمعيت شهري ناشي از افزايش جمعيت و مهاجرت هاي روستايي در دهه هاي اخير در ايران چهره مسكن و معماري ايراني اسلامي تغيير يافت. در شرايط محدوديت منابع زمين و عدم امكان تصاحب سطح و رشد افقي شهر ها مسكن اين بار به جاي گسترش در سطح، در ارتفاع ساخته شد كه نمود آن با عنوان بلندمرتبه خوانده مي شود. توسعه اين پديده بدون برنامه ريزي صحيح و عدم توجه به مسائلي از جمله بافت فرهنگي اسلامي در فضاي تعاملي سكونت گاهي منجر به بروز رفتار هايي از ساكنين مي گردد كه مخل و از بين برنده فرهنگ سكونتي است.هدف اصلي اين پژوهش بررسي تأثير مؤلفه هاي بلندمرتبه بر فرهنگ سكونتي در مجموعه هاي مسكوني شهر شيراز به عنوان يكي از شهر هايي با معماري اسلامي است. نوع پژوهش اسنادي تحليلي پيمايشي است. در اين راستا پس از استخراج مؤلفه هاي فوق در قالب روش دلفي و سنجش در مجموعه هاي مسكوني شهر شيراز، در راستاي بهبود مؤلفه هاي بلندمرتبه با تأكيد بر هنر معماري ايراني و افزايش تأثير آنها بر فرهنگ سكونتي راهكار هاي راهبردي و اجرايي ارائه گرديده است.