بررسي نشانه – معناشناختي تطبيقي؛ الشّحاذ نجيب محفوظ و ماهي سياه كوچولو صمد بهرنگي

در بررسي معناشناختي تطبيقي، شناخت زبان به مثابه پديده اي پيچيده و در حال تحوّل است و چگونگي درك ويژگي هاي اين پديده نيازمند رويكردي جزءنگر و ژرف كاوي در بن مايه هاي زايش، شكل گيري و توليد واحدهاي زباني است؛ ضرورتي كه در گذر زمان با پيشرفت مداوم زبان شناسي و رشته هاي مرتبط بيش از پيش رخ مي نمايد. پژوهش حاضر، تحليلي نشانه - معناشناختي از دو داستان ماهي سياه كوچولو اثر صمد بهرنگي و الشّحاذ نوشته نجيب محفوظ است و كوشيده است تا فرايند نشانه - معناشناختي اين گفتمان را براساس الگوي مطالعاتي گرمس بررسي كند. وجه اشتراك اين دو اثر، رهايي از وضعيّت موجود است، قهرمان رمان الشّحاذ (عمر الحمزاوي)، در پي آن است تا از بيماري اي كه به آن دچار شده و هيچ سبب طبيعي و هيچ گونه عوارضي ندارد، رهايي يابد و براي رهايي و تغيير وضعيّت موجود مي كوشد. در داستان ماهي سياه كوچولو ، ماهي كوچولو كه قهرمان داستان است نيز در پي گذر از مرحله اي است كه توقّف در آن را نابودي خود مي داند. اين وجه اشتراك، رهايي از وضع موجود، كنش كنش گر را به تكاپو وامي دارد و زايش معنايي صورت مي گيرد، نوشتار پيش رو در پي بررسي عناصر اصلي و دخيل در توليد معنا در اين دو اثر است؛ روش پژوهش، توصيفي - تحليلي است.