طاهر احمد مكي و جايگاه او در ادبيات تطبيقي عربي

ادبيّات تطبيقي، مطالعه ادبيّات فراسوي مرزهاي كشوري خاص و مطالعه روابط ميان ادبيّات از يك سو و ساير قلمروهاي دانش و معرفت مانند هنرها، فلسفه، تاريخ، علوم اجتماعي، علوم، دين و جز اين ها ازسوي ديگر است. به طور كلّي ادبيّات تطبيقي مقايسه ادبيّاتي با يك يا چند ادبيّات ديگر و مقايسه ادبيّات با ساير قلمروهاي بيان انسان است. تأسيس اصول ادبيّات تطبيقي در كشورهاي عربي با محمّد غنيمي هلال صورت گرفت. آنچه در اين ميان مهم است، مطرح شدن انديشه ادبيّات تطبيقي اسلامي ازسوي نويسندگاني، چون اقبال لاهوري، طه ندا، مجيب مصري و بعد طاهر احمد مكّي است؛ نظريّه اي كه رهيافتي نوين در عرصه ادبيّات و نقد محسوب مي شود و ملّت هاي اسلامي را ازراه بررسي مناسبات آثار ادبي آنان، به يكديگر نزديك تر مي سازد. طاهر احمد مكّي كه به مثابه بزرگ ترين نظريّه پرداز در اين زمينه شناخته شده است، نقش قابل ملاحظه اي در معرّفي آن ازراه آثار و ديدگاه هاي ارزشمند خود داشته است. وي همچنين باب نويني را درزمينه مطالعات ادبيّات تطبيقي پايه گذاري كرد و پژوهش در حوزه ادبيّات تطبيقي را تنها براساس مكتب فرانسه مقبول ندانسته و به ديگر مكاتب ادبيّات تطبيقي، ازجمله مكتب آمريكايي، نيز پرداخته است. پژوهش حاضر با روش توصيفي - تحليلي درپي معرّفي طاهر احمد مكّي با معرّفي آثار و ديدگاه وي درباره ادبيّات تطبيقي به طور كلّي و ادبيّات تطبيقي اسلامي به طور خاص است.