زمان اساطيري در شعر فروغ فرّخزاد و غاده السّمّان

فروغ فرّخزاد و غاده السّمّان دو شاعرِ زنِ معاصر هستند. اين دو برخلاف سنّت ادبي گذشته سرزمين خود، تخيّلات شعري خويش را در قالب شعر نو عرضه مي كرده اند؛ امّا به كلّي از سنّت انديشگي شرق دور نشده اند. درك از زمان در شعر اين دو شاعر، همسان درك گذشتگان از زمان است. فروغ و غاده السّمّان، به مانند گذشتگان، زمان را دايره وار مي پندارند. درنظر ايشان، زمان از مبدأيي آغاز مي شود و در زماني به پايان مي رسد. اين پايان به معني آغازي ديگر است. در دنيايي كه زمان آن دايره وار است، مفاهيمي شكل مي گيرد كه در ميان تمامي فرزندان بشر همسان و هماهنگ است و فروغ و غاده نيز از اين قاعده مستثني نيستند. نگارندگان پژوهش حاضر، براساس مكتب امريكايي ادبيّات تطبيقي و به روش تحليلي - توصيفي بدين يافته اساسي رسيده اند كه درك فروغ فرّخزاد و غاده السّمّان از زمان، مشترك و همسان است. اين امر سبب آن شده است كه مفاهيم منشعب از درك دايره وار زمان در شعر اين دو تكرار شود؛ مفاهيمي همچون انتظار، ديركردگي، گذشته بازگشتني، حال تكراري و آينده محوري كه از مهم ترين مفاهيم زمان اساطيري است و در شعر اين دو شاعر بررسي و تحليل شده است.