كاربرد سلاح‌هاي خودمختار و اصول حقوق بشردوستانه

پيشرفت تكنولوژي در زمينه تسليحات، موجب تلاش هايي براي ساخت سلاح هاي كاملاً خودمختار شده است. اين سلاح هاي رباتيك قادرند بدون دخالت انسان و به‌طور مستقل هدف حمله را در ميدان مخاصمه انتخاب كرده و به سمت آن شليك كنند. اين قابليت، چالش هاي اساسي زيادي را در خصوص مطابقت كاربرد اين سلاح ها با اصول حقوق بشر و حقوق بشردوستانه ايجاد كرده است. مقاله پيش رو به‌خصوص توانايي اين سلاح ها در خصوص حمايت و حفاظت از غيرنظاميان و رعايت اصل تفكيك و تناسب را مورد بررسي قرار مي دهد. مخالفان كاربرد سلاح هاي كاملاً خودمختار بر اين اعتقاد هستند كه اين سلاح ها نمي توانند مانند انسان تصميم بگيرند، قضاوت كنند و درك محيط هاي پيچيده برايشان مشكل است؛ درنتيجه نمي توانند الزامات حقوق بشر دوستانه ازجمله اصل تفكيك و تناسب را در جنگ برآورده كنند. در مقابل، طرفداران كاربرد سلاح هاي خودمختار ادعا مي‌كنند قوانين در حال پيشرفت است و اين پيشرفت ظرفيت تنظيم و كنترل اين سلاح ها در پرتو قواعد حقوق بشردوستانه را دارد. اين تحقيق به اين نتيجه مي رسد كه سلاح هاي كاملاً خودمختار ممكن است در مناطق خارج از سكنه، بيابان ها و مناطق دريايي كه عاري از افراد عادي و غيرنظامي هستند بتوانند كاربرد داشته باشند و اصول تفكيك و تناسب را حتي بهتر از انسان ها اعمال كنند، اما در ديگر موارد ترديدهايي بسيار جدي وجود دارد.