مطالعه آسيب‌شناسي بافتي آبشش بچه‌تاسماهيان ايراني (Acipenser persicus) صيد شده در سواحل جنوبي درياي خزر

آبشش ماهي به طور مستقيم در معرض آلودگي هاي محيط آبي قرار دارد و يكي از اندام هاي مهم در رابطه با بررسي اثرات آلودگي هاي زيست محيطي است. اين تحقيق با هدف بررسي آسيب شناسي بافتي آبشش بچه تاسماهيان ايراني وحشي در شرايط زيست طبيعي به انجام رسيد. در اين پژوهش بافت آبشش50 عدد تاسماهي ايراني كه با ترال طي سال هاي 1388 الي 1391 از آبهاي ايراني حوضه جنوبي درياي خزر از آستارا تا بندر تركمن صيد شده بودند، مورد بررسي قرار گرفت. پس از زيست سنجي ماهيان صيد شده، تكه كوچكي از بافت آبشش در محلول بوئن تثبيت و سپس به آزمايشگاه بافت شناسي انتقال يافت. تهيه اسلايد از نمونه بافت ها در آزمايشگاه طبق روش هاي مرسوم بافت شناسي آب گيري، شفاف سازي، قـالب گيري و رنگ آميزي (به روش هماتوكسيلين – ائوزين) انجام و نمونه ها با ميكروسكوپ نوري مورد مطالعه قرار گرفتند. نتايج نشان داد علاوه بر بافت هاي سالم، در برخي از بافت ها عوارضي چون تغييرات برگشت پذير، تغييرات پيش رونده گشاد شدن مويرگ ها، چماقي شدن، نكروز سلولي، چسبندگي تيغه هاي آبششي ثانويه، پرخوني و هيپرپلازي مشاهده مي شود. براساس نتايج به دست آمده، ورود هر گونه آلودگي به درياي خزر، شرايط زيست طبيعي آبزيان از جمله تاسماهيان را به خطر انداخته و مي تواند منجر به بروز ناهنجاري هاي مورفولوژيك در آبشش ماهيان شود كه در نهايت، مرگ و مير ماهيان را به همراه خواهد داشت.