تأثير سطوح مختلف محدوديت غذايي بر عملكرد رشد، كارايي تغذيه و تركيبات شيميايي بدن لارو ماهي قزل‌آلاي ‌رنگين ‌كمان (Oncorhynchus mykiss) پرورش يافته در دو محيط آبي

هدف از اين مطالعه، بررسي اثرات دوره هاي كوتاه مدت محروميت غذايي بر عملكرد رشد، كارايي تغذيه و تركيبات شيميايي بدن لارو ماهي قزل‌آلاي رنگين كمان پرورش يافته در سطوح شوري 0.5 گرم در ليتر (آب شيرين) و 1.95 گرم در ليتر (لب شور) بود. لاروهاي ماهي با ميانگين وزن 10 ± 300 ميلي گرم به مدت 40 روز تحت سه رژيم غذايي شامل يك گروه با تغذيه پيوسته (شاهد) و دو گروه ديگر S2 + F5 و S2 + F2 (F: تغذيه و S: گرسنگي) قرار گرفتند. نتايج عملكرد رشد نشان داد كه تفاوت معني دار آماري بين تيمارهاي مختلف وجود دارد (P 0/05). بيشترين وزن نهايي در تيمار شاهد با تغذيه مستمر (23.13 ± 1935.47ميلي گرم) به دست آمد. نتايج نشان داد كه نسبت كارايي پروتئين، چربي و انرژي لاشه به طور معني داري در تيمار شاهد در مقايسه با تيمارهاي آزمايشي ارتقاء يافته است (0.05˂P). بيشترين ميزان نسبت كارايي پروتئين، چربي و انرژي در تيمار شاهد به ترتيب 1.70، 5.26 و 0.56 بود. در پايان آزمايش، آناليز تركيبات بيوشيميايي بدن انجام شد. بيشترين ميزان پروتئين خام در تيمار شاهد به ميزان 74.65% و كمترين آن در تيمار S2 +F2 به ميزان 59.72% به دست آمد. نتايج نشان داد محروميت غذايي در مرحله لاروي پرورش، اثر منفي بر عملكرد رشد و تركيبات بدن دارد.