تعيين ميزان تجمع زيستي آلومينيوم در بافت‌هاي كبد، آبشش و عضله ماهي كپور معمولي (Cyprinus carpio)

آلومينيوم جزء عناصر فراوان پوسته زمين است و ممكن است غلظتش به دليل وقايع طبيعي و فعاليت هاي صنعتي در اكوسيستم‌هاي آبي افزايش يابد. هدف از اين مطالعه بررسي تجمع زيستي آلومينيوم در بافت هاي كبد، آبشش و عضله ماهي كپور معمولي (Cyprinus carpio) است كه در غلظت هاي 1، 2، 4 و 6 ميلي گرم بر ليتر آلومينيوم در محيط آزمايشگاهي انجام شد. ميزان آلومينيوم در بافت هاي مورد نظر بعد از هضم شيميايي توسط دستگاه اسپكتروفتومتري جذب اتمي سنجيده شد. مقايسه ميزان تجمع آلومينيوم در بافت هاي آبشش، كبد و عضله در غلظت هاي مختلف آلومينيوم با گروه شاهد اختلاف معنـي دار نشان داد (0.05 P). بيشتــرين ميزان تجمع آلومـينيوم در بافت آبشش، كـبد و عضله به ترتـيب 0.4 ± 51.3، 0.5 ± 20.86 و µg/g D.W 0.28 ± 11.5 در غلـظت 6 ميلي گرم (96 ساعت) و كمـترين ميزان 0.01 ± 1.2، 0.1 ± 2.9 و µg/g D.W0.03 ± 0.18 در گروه شاهد مشاهده شد. نتايج به دست آمده نشان داد كه بيشترين ميزان تجمع زيستي آلومينيوم در بافت هاي مختلف به ترتيب در آبشش، كبد و عضله مي باشد. همچنين مشخص شد كه با افزايش غلظت آلومينيوم در محيط ميزان شاخص تجمع زيستي كاهش مي يابد كه دليل اين كاهش ممكن است فعاليت فيزيولوژيك بافت ها باشد. همبستگي پيرسون ارتباط معني دار بين زمان و تجمع آلومينيوم در بافت هاي عضله و كبد نشان داد (0.01 P). آبشش بهترين اندام هدف براي فلز آلومينيوم است كه مي توان از آن به عنوان شاخص آلودگي محيط استفاده نمود.