پديدارشناسي افسردگي بيماران نجات‌يافته از سرطان و راهيابي به فلسفه‌درماني به عنوان رويكردي مراقبتي

سرطان يكي از دلايل اصلي مرگ و مير در دنياست. ويژگي مقاومت به درمان و پيشرفت سريع آن يكي از دلايل بالا بودن ميزان مرگ و مير ناشي از آن است. مبتلايان پس از شنيدن خبر ابتلا به اين بيماري به شدت روحيه خود را از دست مي دهند كه خود اين مسئله در روند درمان تاثير منفي دارد، اما آنچه كه در زندگي چنين بيماراني قابل تامل به نظر مي‌رسد عارضه افسردگي حتي پس از درمان كامل بيماري است. پس از شنيدن خبر ابتلا به اين بيماري صعب العلاج، علاوه بر خود فرد، خانواده و اطرافيان وي نيز دچار تشويش و نگراني مي‌شوند و تا پايان دوره درمان از بيمار حمايت همه جانبه مي كنند غافل از اينكه چنين حمايت ناگهاني و در اكثر موارد نابجا مي تواند اثرات زيانباري را در پي داشته باشد. ما در اين مقاله خواهيم كوشيد از منظر فلسفه پزشكي، روان شناسي، و فلسفه به مثابه درمان و مراقبت، وضعيت بحراني اين بيماران بهبود يافته را مورد واكاوي پديدارشناسانه و توصيفي قرار دهيم تا راه براي آگاهي از وضعيت بنيادين و وجودي چنين بيماراني گشوده شود زيرا ناسازگاري و يأس بعد از بيماري رابطه اساسي با اين وضعيت وجودي بنيادين دارد.