تحليل ماهيت زبان ضمني در فلسفه چامسكي

مطابق ديدگاه‌ چامسكي بخش اصلي دانش زباني ما به لحاظ ژنتيكي معين شده است. بنابراين قوه زبان ذاتي بوده و اين دانش ناآگاهانه يا ضمني (tacit) در بنيان توانايي ما براي سخن گفتن نهفته است. به باور او كاربرد زبان ناشي از نوعي دانش ضمني است كه كاربر عادي زبان برخلاف زبان شناس نه به آن دسترسي آگاهانه دارد و نه قادر است در صورت لزوم آن را براي ديگري بيان كند. هدف اين مقاله تحليل ماهيت ضمني زبان در فلسفه چامسكي است. اين پژوهش با رويكرد پژوهش كيفي و با روش تحليل مفهومي به واكاوي مفهوم زبان ضمني و ارتباط آن با ساير مولفه‌هاي اصلي نگرش چامسكيايي درخصوص زبان از جمله توانش زباني، زبان‌شناسي زايشي، دستور جهاني و برهان فقر محرك پرداخته است. با توجه به سه نقد اصلي بر دانش ضمني زباني،‌ توانش ضمني زباني و قاعده ضمني زباني، ادعاي دسترسي ضمني به ذخيره‌اي از قواعد زباني در فلسفه چامسكي به خوبي تبيين نشده و به لحاظ تجربي نيز قابل اثبات نيست. بنابراين هنگامي اين دانش معتبر است كه مبتني بر نوعي دانش صريح زباني از دستور زبان و قواعد باشد كه به شكل گزاره بيان شده و از سوي كاربر زبان قابل تشخيص و تاييد باشد.