فايده نگري و صداقت: ارزيابي نقد ويليامز بر فايده نگري

يكي از نقدهايي كه فايده‌نگري را با چالش مهمي مواجه ساخته است نقدي است از جانب برنارد ويليامز بر اين اساس كه فايده‌نگري، در جهتِ تحصيلِ خيرِ بيشتر، افراد را از علايق و طرح‌هاي شخصي‌شان بيگانه مي‌سازد. به اعتقاد او، فايده‌نگري با تكيه بر مسؤوليت سلبي كه از ذاتيات پيامدنگري است، كه صرفا به وضع امورِ موجود در عالم مي‌انديشد، مستلزم آن است كه شخص از نگرش‌ها و طرح‌هايي كه هويت او را مي‌سازند بيگانه شود، و صداقت‌اش را، كه به لحاظ اخلاقي بسيار مهم است، از دست بدهد. اين مقاله به تحليل و بازنگري نقد ويليامز نسبت به مسؤوليت سلبي مي‌پردازد، و نشان مي‌دهد كه مسؤوليت سلبي تنها اقتضاءِ پيامدنگري نيست، بلكه اقتضاء تعقيب يك طرح و برنامه‌ي شخصي هم مي‌تواند باشد؛ و ربط آن را با تهديدِ صداقت از چند جهت مورد ترديد قرار مي‌دهد. همچنين مبنايي را كه برآن اساس ويليامز فايده‌نگري را موجب بيگانگي ما از احساسات اخلاقي‌مان مي‌داند زير سؤال مي‌برد. سپس، با طرح بعضي اعتراضات به نگرش ويليامز و پاسخ به آنها، به بحث در باره اهميتِ صداقت و جايگاه آن به لحاظ اخلاقي مي‌پردازد؛ ودر آخر، لزوم سازگار شدنِ ديدگاه اخلاقي با طرح‌هاي عميق شخصي به منظور حفظ صداقت را بررسي مي‌كند.