رويكردها و ويژگي هاي آثار حجمي معاصر غرب (مورد پژوهي از 1980 تا 2000)

آنچه امروز در دنياي مجسمه‌سازي مي‌گذرد، چنان متنوع و متناقض است كه به‌سختي، مي‌توان صفتي مشترك پيدا كرد كه در همه پديده ها يافت شود. اين پژوهش بر آن است، تا ضمن شناخت رويكردهاي حاضر در مجسمه‌سازي از 1980، ريشه هاي فكري و مباني نظري آن را در ظهور ويژگي ها، صورت بياني و مفهوم ضمني مجسمه‌سازي معاصر، مورد تحليل قرار دهد. پرسش اصلي آن است كه مجسمه‌سازي معاصر غرب در قالب چه رويكردهايي ظهور يافته است؟ اصول كلي و ويژگي‌هاي عمده اين رويكردها كدامند؟ و چه تشابهات و تفاوت هايي دارند؟ اين مقاله با رويكردي توصيفي تحليلي از ُبعد فرم و محتوا به مجسمه‌سازي از سال 1980 2000، پرداخته است. بدين منظور نگارنده، آثار هنرمندان شاخص در اين بازه زماني را بر مبناي فرم و ويژگي‌هاي ساخت مجسمه‌ها در قالب چهار رويكرد اصلي 1) پيكره‌گرايي، 2) انتزاع‌گرايي،  3) شي‌گرايي، و 4) مكانساخت‌گرايي، معرفي كرده و سپس، ويژگي‌هاي هر رويكرد را جهت شناخت بيش‌تر مورد تجزيه و تحليل قرار داده است. دستاورد پژوهش، نشان‌دهنده آن است كه به‌طور كلي، خصلت‌هاي «كثرت‌گرايي» در كاربرد اسلوب و روش‌هاي نامتجانس، «التقاط گري» در تركيب مواد و اشيا متنوع، «متن گرايي» اثر به‌عنوان بستري جهت ارائه مفهوم و محتواي مورد نظر هنرمند و «فردگرايي» در به‌كارگيري سبك ساخت هر هنرمند را مي‌توان از ويژگي مهم رويكردهاي مجسمه‌سازي معاصر برشمرد؛ كه هر كدام از موارد مذكور، در هر رويكرد به‌صورت كم يا زياد برجسته است و در نهايت، اين نتيجه حاصل شد كه ويژگي‌هاي مذكور، تحت لواي عامل «موضوع‌گرايي»، به‌عنوان نقطه اشتراك در همه رويكردها، ظهور يافته است.