تدقيق نماگرهاي مسكن شايسته از ديدگاه مكتب اسلام

شهر اسلامي يكي از قديمترين مفاهيم در مطالعات تاريخ و فرهنگ است. شهر اسلامي داراي عناصر متعددي بوده كه يكي از مهم‌ترين آنها خانه/مسكن است. دين اسلام حد اعلاي پديده‌هاي مرتبط با انسان را مد نظر دارد، لذا در ساخت‌وساز مسكن نيز شايسته و مناسب بودن آن همواره مورد تأكيد بوده است. در اين پژوهش مفهوم «مسكن شايسته اسلامي» براي نخستين بار در متون پژوهشي به كار گرفته مي شود. مسكن شايسته، موضوعي است كه در محافل علمي خارج از ايران مورد توجه قرار گرفته، اما در ايران هنوز اصولي براي آن تعريف نشده است. هر چند در مكتب اسلام اصول كلي براي ساخت يك مسكن شايسته وجود داشته ليكن در دوره مدرن اين مهم مورد غفلت واقع گرديده است. از اين منظر، پژوهش حاضر با به كارگيري يك روش تحليلي-توصيفي و با استفاده از تحليل محتواي كيفي متون اسلامي و تطبيق آنها با يكديگر درصدد استخراج و دسته‌بندي نماگرهاي زمينه‌ساز مسكن شايسته اسلامي است. نتيجه اين پژوهش دستيابي به 27 نماگر است كه مي تواند در ساخت و سازهاي اينده مد نظر قرار گيرد.