تحليل تطبيقي شاخص‌هاي سلامت در استان خوزستان

سلامتي، موضوعي است كه در توسعۀ مناطق تأثير مي‌گذارد و از آن تأثير مي‌پذيرد، به همين دليل است كه اصل 29 قانون اساسي نيز به سلامتي توجه كاملي نشان داده است. امروزه كيفيت و سلامت شرايط زندگي ساكنان شهرها و روستاها هدف اصلي سياستي برنامه‌ريزي شهري و منطقه‌اي محسوب مي‌شود. همچنين، وضعيت بهداشتي و درماني جامعه، مسألۀ ضروري و مهم در نظر برنامه‌ريزان است. به منظور حل مسايل ناشي از نبود تعادل‌هاي منطقه‌اي گام نخست، شناخت و سطح‌بندي مناطق از برخورداري در زمينه‌هاي مختلف، به‌ويژه خدمات بهداشتي و درماني است. هدف از پژوهش حاضر، تحليل فضايي شهرستان‌هاي استان خوزستان به لحاظ برخورداري از شاخص‌هاي سلامت است. در اين پژوهش كه از نوع توصيفي تحليلي است، از داده‌هاي سالنامۀ آماري 1391 استان خوزستان بهره گرفته شده است. ابتدا مهم‌ترين شاخص‌هاي سلامت، تعيين و سپس وضعيت 24 شهرستان استان خوزستان به لحاظ برخورداري از شاخص‌هاي سلامت با استفاده از روش تحليل رابطۀ خاكستري ارزيابي شده است. نتايج، گوياي آن است كه شهرستان اهواز نسبت به ساير شهرستان‌هاي استان خوزستان از وضعيت مطلوب‌تري برخوردار است. سپس سطح توسعه‌يافتگي شهرستان‌هاي استان خوزستان به لحاظ شاخص‌هاي سلامت با استفاده از ضريب ناموزون موريس به چهار گروه توسعه‌يافته، در حال توسعه، كمتر توسعه‌يافته و محروم تقسيم شده است و با بهره‌گيري از سيستم اطلاعات جغرافيايي (ARC/GIS) توزيع آن‌ها نمايش داده شده است. با توجه به نتايج به‌دست‌آمده از مدل موريس از كل شهرستان‌هاي استان، 6 شهرستان توسعه‌يافته، 8 شهرستان در حال توسعه، 8 شهرستان كمتر توسعه‌يافته و دو شهرستان محروم هستند.