زمان ومكان ابزار هويت سازي در منش مبشران وحي

امروزه نقش هويت در معماري هندسۀ رفتار فردي و اجتماعي براي دانشمندان علوم جغرافيايي و اجتماعي موضوع انكارناپذيري‌ است؛ بنابراين پژوهش‌هاي متعددي براي دستيابي به شيوه‌هايي كه بتواند اين موضوع را محقق كند در دستور كار محققان قرارگرفته است. معماري رفتار بشري فرايند بسيار پيچيده‌اي است كه براي دستيابي به آن شگردهاي گوناگون لازم است. اين فرايند يكي از شاخصه‌هاي اصلي در هدايت رفتارهاي انسان و يا جوامع است و بدون ترديد از جمله ابزار و لوازم همگرايي جوامع بشري، هويت‌بخشيدن به آنها و در نهايت همسويي و همدلي براي تحقق آرمان‌هاي مشترك است. به عبارت ديگر همواره در طول تاريخ، راهبري و معماري رفتاري جوامع بشري در گرو هنر كساني بوده است كه توانسته‌اند ديگران را با خود همسو و همرفتار كنند. مبشّران وحي از جمله افرادي بوده‌اند كه در ايجاد هويت‌هاي فردي و جمعي موفق‌تر از ديگران عمل كرده‌اند. اگرچه ابزار هويت‌سازي مبشّران وحي به غير از مؤلفه‌هاي زمان و مكان در عوامل ديگري چون مهندسي نرم رفتار نيز مشاهده مي‌شود، اين عوامل به‌عنوان يك سياست راهبردي وابزاري تأثيرگذار در هويت‌سازي عملكرد آنها بازتاب دارد. اين مقاله كه برگرفته از يك طرح مشترك تحقيقي در دانشكدۀ معارف قرآن و عترت و دانشكدۀ علوم جغرافيايي و برنامه‌ريزي دانشگاه اصفهان است با تكيه بر روش‌شناسي تحليلي سينماتيك سعي در بازشناسي تكنيك‌هاي زماني و مكاني كه مبشّران وحي از آنها استفاده كرده‌اند، دارد. نتايج برگرفته از اين تحقيق نشان مي‌دهد كه: * مبشّران وحي، زمان و مكان را به‌عنوان ابزاري راهبردي در هويت‌سازي جوامع به كار گرفته‌اند. *تقدس‌بخشي از ويژگي‌هاي بنيادي هويت‌سازي در تكنيك‌هاي مبشّران وحي است.