ارزيابي اقليم آسايش گردشگري مسير رودخانۀ زاينده‌رود با استفاده از شاخص CTIS

آب‌وهوا و توريسم اجزاي اصلي يك سيستم هستند كه از راه‌هاي مختلف بر يكديگر تأثير مي‌گذارند و در تعامل با يكديگر، بحث جديد «اقليم‌شناسي توريسم» را مطرح مي‌كنند. اقليم مناسب گردشگري نقش مهمي در انتخاب مقصد گردشگري ايفا مي‌كند به ‌شكلي كه داشتن شرايط مطلوب اقليمي جزو مزيت‌ها و توان‌هاي بالقوه براي گردشگري محسوب مي‌شود. به‌طور معمول تعدادي شاخص، عناصر اقليمي در گردشگري را معرفي مي‌كنند؛ شاخص CTIS يكي از جديدترين شاخص‌هاست كه امكان ادغام اطلاعات زيست‌اقليمي براي مقاصد گردشگري را در نظر مي‌گيرد. اين شاخص، مؤلفه‌هاي گرمايي نظير PET، مؤلفه‌هاي زيبايي‌شناختي نظير ابرناكي و مه‌آلودگي و مؤلفه‌هاي فيزيكي مانند سرعت باد، بارش و فشار بخارآب را در كنار هم قرار مي‌دهد. در پژوهش حاضر، براي تهيۀ تقويم اقليم آسايش استان اصفهان در دورۀ 31 سالۀ 1983 تا 2013، از آمار و اطلاعات هواشناسي 5 ايستگاهي كه در مسير رودخانۀ زاينده‌رود قرار دارند، به‌شكل روزانه استفاده و مقادير شاخص‌هاي يادشده بر اساس جدول‌هاي مربوط به آنها محاسبه ‌شد. پس از دسته‌بندي همۀ شاخص‌ها در نرم‌افزار اكسل، براي نمايش نتايج وارد نرم‌افزار CTIS شدند. نتايج حاصل به‌شكل دهه‌اي نشان مي‌دهند طول دورۀ آسايش اقليمي در مسير رودخانۀ زاينده‌رود از سد تا باتلاق گاوخوني بسيار متفاوت و در هر ايستگاهي، كوتاه است و بيشترين مقادير را عمدتاً در فصل‌هاي بهار و پاييز دارد. محدوديت عمدۀ گردشگري مسير رودخانۀ زاينده‌رود به تنش‌هاي سرمايي زياد در ماههاي ژانويه، فوريه، مارس، نوامبر و دسامبر و تنش‌هاي گرمايي زياد در مناطق شرقي و كويري (كبوترآباد و ورزنه) در ماههاي ژوئن و ژوئيه مربوط مي‌شود.