تاثيرليگنوسولفونات برريشه زايي درون شيشه اي گردو

ريزازديادي گردو براي تكثير انبوه در مدت زمان كم كاربرد دارد. با اين حال سخت ريشه زابودن يكي ازعمده ترين مشكلات براي تكثير رويشي گردو به روش ريزازديادي است. در اين مطالعه تاثير ليگنوسولفونات4 به منظور بهبود ريشه زايي گردو در شرايط درون شيشه اي مورد بررسي قرار گرفت. در ابتدا ريزنمونه ها روي محيط كشت درايوركونيكي5 استقرار يافتند. به منظور القاي ريشه در ريزنمونه ها از دو آزمايش مختلف استفاده شد. در آزمايش اول ريزنمونه ها ابتدا به محيط القاء ريشه دهي حاوي چهار غلظت ايندول بوتيريك اسيد (3، 5، 7 و 10 ميلي گرم در ليتر) منتقل شدند سپس هر يك از تيمارها در تاريكي به مدت 3، 5 و 7 روز قرار داده شدند. تيمار هاي مربوط به غلظت هاي 5 و 7 ميلي گرم در ليتر ايندول بوتيريك اسيدو 7 روز تاريكي بالاترين درصد ريشه زايي را داشتند. در آزمايش بعدي از تركيب سه سطح ليگنوسولفونات (1، 2 و 3 گرم در ليتر) ودو غلظت 5 و 7 ميلي گرم در ليتر ايندول بوتيريك اسيد استفاده شد. هر يك ازتيمارها در تاريكي به مدت 7 روز قرارداده شدند. پس ازالقاي ريشه،ريزشاخه ها به محيط نمو ريشه منتقل شدند كه شامل يك چهارم غلظت محيط درايوركونيكي و ورمي كوليت بود. با افزايش ميزان ليگنوسولفونات ميزان ريشه زايي كاهش مي يابد ولي با اين حال بالاترين ميزان ريشه زايي دركل تيمارهاي بررسي شده در تيمار 1 گرم در ليتر ليگنوسولفونات به دست آمد. اين مطالعه اولين گزارش از ريشه زايي يك رقم گردو به نام هارتلي6 با استفاده از سينرژيست ليگنوسولفونات مي باشد.