بازخواني مكان و فضاي نمايش ايراني در منتخبي از نگارگري ايراني

بازخواني به عنوان برابر نهاده اي براي دراماتورژي، يكي از ابعاد فرايندي جامع براي به روزرساني سنت هاست. نمايش به عنوان هنري اجتماعي در گفتگو با جامعه است، بنابراين هم شكل دهنده ايده ها در جامعه و هم بازتاب دهنده ويژگي هاي جامعه است. با وجود آنكه جنبه هاي نمايشي ادبيات و فرهنگ ايراني هنوز پتانسيل هاي بسياري براي به روزرساني دارد، منابع و مدارك اندكي براي بازخواني نمايش ايراني وجود دارد. اما نگارگري ايراني حاوي اطلاعات ارزشمندي از صور خيال هنرمند ايراني و بازتاب دهنده اطلاعات بسياري از جمله معماري، نمايش و جامعه است. اين مقاله كه پژوهشي بين رشته اي در معماري، نمايش و نگارگري است، با روش تاريخيتحليلي به كمك رويكرد بازتاب در جامعه شناسي هنر، در تلاش براي بازخواني مكان نمايش ايراني در نگارگري ايراني است. نتايج گوياي آن است كه نگارگران در انتخاب موضوع و شيوه بياني متاثر از بسياري نكات مهم نمايشي از جمله نحو مكان هاي مكث و تامل در شهر و منظرفرهنگي براي برپايي انواع نمايش، خرده نمايش و خلق مكان هاي همگراي اجتماعي بوده اند. بنابراين مي توان بازتابي از انواع نمايش ها و عناصر نمايشي از جمله انواع صحنه هاي ميداني، قابي و تخت گاهي را در آنها مشاهده كرد.