داستانگويي تعاملي: مطالعه سهم مخاطب، مولف و روايت در انيميشن‌هاي واقعيت مجازي

انيميشن‌ واقعيت مجازي از يك سوي شبيه بازي و از سوي ديگر شبيه سينماست. از ويژگي‌هاي انيميشن مجازي، اصل پايگاه‌داده است كه برخلاف سينما، قادر است همه اطلاعات را در اختيار مخاطب قرار د‌هد. در اينجا ارزش‌گذاري بوسيله‌ي تدوين  نيست. مخاطب مي‌تواند در صحنه‌ي داستان حركت و جست و جو كند. دوربين در دستان مخاطب است. مقاله حاضر با تكيه بر آرائ  متفكراني چون كامرون، وسمير و شوتن، به اين موضوع مي‌پردازد كه  سهم مخاطب و مولف با توليد انيميشن‌هاي تعاملي در فضاي مجازي، در مقايسه با گونه‌هاي مانند سينما چه تغييري خواهد كرد؟ هدف مقاله حاضر، معرفي روشي براي خلق انيميشن‌هاي روايي با استفاده از فضاي مجازي است و روش تحقيق، توصيفيتحليلي و تطبيقي است. بر اساس يافته‌هاي مقاله ، انيميشن واقعيت مجازي، گرچه در محيط رسانه‌اي تعاملي شكل مي‌گيرد اما در آن، مخاطب بازيكن نيست. مخاطب در اينجا نه مشابه سينما به صندلي تكيه داده است و نه مانند بازي رايانه‌اي، به جلو متمايل است. اين خصوصيات، حضور رسانه‌ي كاملاً تركيبي و جديدي را نويد مي‌دهند.  اين رسانه نوپا، ارجحيت دادن مكان بر زمان و همچنين ارائه آن به صورت منطقي مشابه پايگاه داده را، از رايانه به عاريت گرفته، و روايت را از ادبيات و سينما است.