تبيين نسبت رابطه انسان و مكان در فرآيند طراحي معماري با رويكرد پديدارشناسي

طراحان در صورت استفاده مؤثر از رابطۀ انسان و مكان در خلق فضا مي‌توانند محيط‌ هاي با‌معنا و با‌هويت بيافرينند. پديدارشناسي به دليل داشتن قابليت شناخت رابطۀ انسان و مكان مي‌تواند به طراحان در فرآيند طراحي كمك كند. روش‌تحقيق اين مقاله توصيفي تحليلي و ابزار جمع‌آوري اطلاعات كتابخانه‌اي بوده است. هدف اين تحقيق چگونگي استفاده از نگرش «پديدارشناسي» در فرآيند طراحي است. پديدارشناسي مكان دو رويكرد هستي‌شناسي و شناخت‌شناسي را در بر مي‌‌گيرد، هستي‌شناسي بيشتر ديد مكاني دارد و به دنبال معناي‌ مكان يا زيست‌جهان (روح‌مكان) مي‌باشد، و شناخت‌شناسي بيشتر نظرگاهي انساني به موضوع دارد و به دنبال چيستي‌مكان يا تجربۀ‌زيسته (حس‌مكان) است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد در مراحل اوليۀ فرآيند طراحي (شناخت مسئله) از هر دو رويكرد «پديدارشناسي‌مكان» مي‌توان استفاده كرد. در اين مرحله به‌كارگيري روح‌مكان به عنوان راهنماي طراحي در فرآيند طراحي هم امكان‌پذير و هم الزامي مي‌باشد؛ و از حس‌مكان مي‌‌توان با مشاركت ذي‌نفعان براي ايجاد ظرفيت ارتباط مؤثر بين فرد و مكان در فرآيند طراحي استفاده كرد. علاوه بر اين، براي آموختن از فرآيند طراحي و همچنين بهبود ارتباط طرح با كاربر واقعي، مي‌توان رويكرد شناخت‌شناسي پديدارشناسي را بكار گرفت. در اين حالت، ميزان موفقيت طرح در آفرينش حس مكان پس از بهره برداري مورد سنجش قرار مي‌گيرد.