بررسي نتايج باليني ادكتورتناتومي و جااندازي بسته در درمان ديسپلازي تكامل مفصل هيپ كودكان

Closed Reduction with Adductor Tenotomy for Developmental Dysplasia of the hip in children below 2 years

پيشزمينه: ديسپلازي تكاملي مفصـل هيـپ (Developmental dysplasia of thehip) (DDH)طيف گستردهاي از اختلالات ناشي از تكامل غيرطبيعي هيپ را شامل مي‌شود كه مي‌تواند در هر زمان از جمله دوره جنيني، شيرخوارگي و يا كودكي آشكار شود. هدف از اين مطالعه بررسي نتايج باليني و راديوگرافي بيماران مبتلا به ديسـپلازي تكاملي هيـپ است كه تحت درمان با ادكتورتناتومي و جااندازي بسته قرار گرفته بودند مواد و روشها: مطالعه به ‌صورت گذشته‌نگر روي 30 كودك (33 مفصل) مبتلا به ديسپلازي تكاملي هيپ، در بيمارستان رازي اهواز، بين سال‌هاي 94 تا 96 انجام شد. معيارهاي ورود ابتلا به DDH در محدوده سني زير 2 سال بوده است. معيارهاي خروج بيماري‌هاي بافت هم بند، دررفتگي ثانويه ناشي از عفونـت پيشـين و ديسپلازي استابولوم در زمينه سندرم خاص بودند. بيماران پس از عمـل بـه لحـاظ باليني، ميزان دررفتگي كامل يا نيمه دررفتگي مفصل هيپ، همواري مفصل هيپ و يافته‌هاي راديـوگرافي، بـه‌ ترتيب بـراساس معيارهاي Severin،Tonnis grading ،McKay و شاخص استابولار مورد ارزيابي قرار گرفتند. يافتهها: ميانگين ايندكس استابولار پس از جراحي (15/2 ± 06/27 درجه) در مقايسه با ميزان آن قبل از جراحي (27/3 ± 54/36 درجه) به‌طور قابل توجهي كاهش يافت. براساس معيار McKay پس از جراحي در 9/90% بيماران نتايج درماني عالي و خوب گزارش شد. بر اساس معيار Tonnis، پس از جراحي 9/93% از بيماران در طبقهبندي I & II قرار داشتند. در ارزيابي‌هاي راديوگرافيكي پس از جراحي، براساس معيار Severin ، 9/96% از بيماران در Class Ia & Ib قرار گرفتند. در يك بيمار (03/3 %) نكروز استخواني(استئونكروزيس) در سر، در دو بيمار(06/6 %) لنگش و نقص در راه رفتن، و در سه بيمار (09/9 %) نقص در نشستن مشاهده شد. همه بيماران بررسي شده در اين مطالعه زن بودند. نتيجه‌گيري: براساس نتايج درماني و ارزيابي‌هاي باليني انجام شده در اين مطالعه، روش جااندازي بسته به همراه ادكتورتناتومي مي‌تواند در اولين اقدام درماني به عنوان يك تكنيك مناسب جهت درمان بيماران مبتلا به ديسپلازي تكاملي هيپ در سنين پايين استفاده شود.

Background: Developmental dysplasia of the hip (DDH) includes a wide range of abnormalities of the hip that can emerge at any time including embryonic period, infancy, or childhood. The purpose of this study was to examine the clinical and radiographic outcomes of patients with DDH, treated with adductor tenotomy and closed reduction. Methods: The study was retrospectively performed on 30 children (33 joints) with DDH,who were treated with adductor tenotomy, closed reduction and SpicaCast in Ahvaz Razi Hospital during 2015-2017. Inclusion criteria were patients diagnosed with DDH and below 2 years of age. Exclusion criteria were connective tissue diseases, secondary dislocation due to previous infection and acetabulum dysplasia in the context of specific syndrome. After the operation, the patients were evaluated for the severity of injuries associated with dislocation or subluxation of hip joint and hip joint congruity. Theradiographic results were studiedbased on Severin, Tonnis grading, McKay and acetabularindices. Results: The preoperative mean acetabular index of36.54 ± 3.27 degrees significantly dropped to postoperativeof 27.06 ± 2.15 degrees. According to McKay criteria, 90.9% of the patients had excellent and good therapeutic results after the surgery. According to Tonnis criteria, 93.9% of patients were in Class I and II after the surgery. Moreover, in radiographic evaluations,96.9% of the patients were in Class Ia and Ib based on Severin criteria.In 1 patient (3.03%), osteonecrosis of the head was found, in 2 patients (6.06%), walking and lameness impaired walking, and in 3 patients (9.09%), sitting was reported. All patients were female in this study. Conclusion: According to the clinical results and evaluations of this study, closed reduction along with adductor tenotomy can be used as an appropriate technique for the treatment of patients with DDH at an early age.