تقيه؛ راهبرد اصلاحي و صيانت از حق

در جستار حاضر يكي از مسائل پر تنش ميان شيعه و سني كه به مثابه شبهه و پرسش و در نهايت به صورت اتهام از سوي برخي از گروههاي تندروي افراطي اهل سنت عليه شيعه در آمده است، يعني باور به تقيه، مورد ارزيابي و تحليل قرار گرفته است. نويسنده در اين نوشته با استفاده از آيات و روايات، بهويژه رواياتي كه از طريق اهل سنت آمده است و نيز دليل عقلي، قواعد و اصول و سيره صحابه و همچنين نگره و فتواي عالمان و فقيهان شيعه و اهل سنت، اثبات و مدلل مي سازد كه تقيه برابر با دروغ، ريا و نفاق نيست و دامنه، موارد و احكام آن نظر به شرايط و اشخاص متفاوت مي‌گردد. در نتيجه تقيه به طور مطلق نزد شيعه واجب نبوده و بدان عمل نمي‌شود. تقيه اختصاص به شيعه نداشته و در امت‌هاي پيشين و در ميان مسلمانان اعم از شيعه و سني به آن باور داشته و عمل مي‌شده است. همچنين تقيه نه تنها در مقابل كفار بلكه در مقابل مسلمانان نيز جايز ميباشد. تقيه به مثابه راهبرد اصلاحي، مبارزه مسالمت‌آميز، دفاع و حفاظت از حق حيات، حق كرامت، حق آزادي بيان و اعتقاد، حمايت و حفاظت از اموال و ناموس و دين و حقيقت و ديگر مصالح است.