نظري بر تفسير علامه طباطبايي از آيات «شهادت» در اثبات علم پيامبر و امام

علم پيامبر و امام همواره ميان انديشمندان مسلمان، پرسشي بحث‌انگيز بوده است. علامه طباطبايي در تفسير خود از آيات متضمن «شهادت» كوشيده است علم پيامبر و ائمه بر نهان اعتقادات و اعمال مردم را اثبات كند، اما مفسران ديگر چنين نظري ندارند. علامه «شهادت» را به معناي علم اولياء بر اعمال بندگان حين انجام آنها گرفته است، درحالي كه مفسران ديگر آن را به معني «شهادت» بر اداي رسالت گرفته‌اند. علامه به دلايل اصالت اطلاق و حقيقي بودن نظام عالم، علم مذكور را براي پيامبر, اثبات مي‌كند و اين علم، به اعتقاد شيعه براي امام هم مهيا است. اين برهان مورد پذيرش نويسندگان مقاله است.