عنوان مقاله :
اثربخشي درمان شناختي- رفتاري بر اضطراب اجتماعي در كودكان مبتلا به ديابت نوع يك
عنوان به زبان ديگر :
Effectiveness of Cognitive-behavioral Therapy in Social Anxiety among Children with Type I Diabetes Mellitus
پديد آورندگان :
سلطاني زاده، محمد دانشگاه پيام نور اصفهان - گروه روان شناسي , لطيفي، زهره دانشگاه پيام نور اصفهان - گروه روان شناسي , منتظري، مريم دانشگاه پيام نور اصفهان
كليدواژه :
اضطراب اجتماعي , درمان شناختي- رفتاري , ديابت نوع يك
چكيده فارسي :
مقدمه: بيماريهاي مزمن از جمله ديابت، يكي از مسائل بهداشتي- درماني در جوامع جديد مي باشند. اين
بيماري همانند هر بيماري مزمن و ناتوانكننده ديگري، فرد مبتلا به ويژه كودكان را با مشكلاتي مواجه
ميسازد كه در نتيجه آن تمامي جوانب زندگي روزمره فرد تحت تأثير قرار ميگيرد. در اين ارتباط، پژوهش
حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان شناختي- رفتاري (Behavioral Therapy Cognitive) بر اضطراب
اجتماعي در كودكان مبتلا به ديابت نوع يك انجام شد
روش ها: پژوهش نيمه آزمايشي حاضر از نوع مطالعات پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود.
نمونه مورد مطالعه در اين پژوهش، 25 نفر از كودكان 8 تا 13 ساله مبتلا به ديابت نوع يك (با تشخيص
پزشك متخصص غدد درون ريز) بودند كه به صورت هدفمند انتخاب شدند و به شكل تصادفي در دو گروه
كنترل و آزمايش قرار گرفتند. گروه آزمايش طي هشت جلسه 45 دقيقه اي (دو ماه) درمان شناختي- رفتاري
دريافت نمود؛ در حالي كه گروه كنترل در ليست انتظار قرار گرفت. آزمودني ها پرسشنامه تجديد نظر شده
اضطراب اجتماعي كودكان كه در سال 1993 توسط Stone و La Greca طراحي شده است را در پيش آزمون،
پس آزمون و پيگيري يك ماه و نيمه تكميل نمودند. داده هاي حاصل از پژوهش با استفاده از روش تحليل
واريانس با اندازه گيري مكرر تجزيه و تحليل گرديدند
يافته ها: نتايج نشان دادند كه بين ميانگين نمرات ابعاد اضطراب اجتماعي در مرحله قبل و بعد از مداخله و
مرحله پيگيري تفاوت معناداري وجود دارد ( P<0.01) بين ميانگين نمرات ابعاد اضطراب اجتماعي در دو
گروه آزمايش و كنترل نيز تفاوت معناداري مشاهده گرديد (P<0.01)
نتيجه‌گيري: براساس نتايج پژوهش حاضر، درمان شناختي- رفتاري به عنوان يك مداخله اثربخش در كاهش اضطراب اجتماعي كودكان مبتلا به ديابت نوع يك محسوب مي‌گردد و لازم است اثرات درمان تا زمان پيگيري حفظ شوند.
چكيده لاتين :
Background: Chronic diseases, such as diabetes mellitus, are among the
healthcare issues in new communities. Diabetes, like any other chronic and
debilitating diseases, poses some problems for the patients, especially the
children, thereby affecting all aspects of their daily life. The purpose of this
study was to evaluate the effectiveness of cognitive-behavioral therapy in
social anxiety among children with type I diabetes mellitus.
Methods: The present quasi-experimental study was conducted using a
pretest-posttest design with a control group and follow-up. The study
population corresponded to a group of 25 children aged 8 to 13 years with
type I diabetes as diagnosed by an endocrinologist. The participants were
selected using purposive sampling technique and then randomly assigned
into control and intervention groups. The intervention group received 8
cognitive-behavioral therapy sessions of 45 min within 2 months. On the
other hand, the control group was placed on the waiting list. The subjects
completed the Social Anxiety Scale for Children-Revised (La Greca &
Stone, 1993) at the pre-test and post-test stages, as well as after 45 days of
follow-up. The data were analyzed using repeated measures ANOVA.
Findings: The results of this study showed a significant difference among
the mean scores of social anxiety obtained at the pre-test, post-test, and
follow-up (P<0.01). In addition, there was a significant difference between
the intervention and control groups regarding the mean scores of social
anxiety dimensions (P <0.05).
Conclusion: As the results of this study indicated, cognitive-behavioral
therapy was considered an effective intervention in reducing social anxiety
in children with type I diabetes mellitus, and the treatment effects were
maintained until follow-up.
