بررسي تطبيقي كيفيت زندگي در بعد عيني دو محله امامزاده و رجايي شهر ملاير

مفهوم كيفيت زندگي يكي از رويكردهاي نوين در زمينه اصلاح و تكامل توسعه است كه در پرتو نفوذ اين مفهوم رويكردي جديد در عرصه برنامه ريزي شهري شكل گرفته است كه معتقد است برنامه ريزي شهري علاوه بر توجه به اهداف كالبدي بايد به نيازهاي كيفي مردم شهر پاسخ گويد. اين مفهوم ابتدا به حوزه‌هاي بهداشتي، زيست محيطي و بيماري‌هاي رواني محدود مي‌شد، اما طي دو دهه گذشته به مفهومي چند بعدي بسط يافته است. و مباحث مربوط به كيفيت زندگي از دهه 1940 ميلادي وارد مطالعات رشته‌هاي مختلف و از جمله جغرافيا گرديد. در طي اين فاصله تحقيقات مختلفي پيرامون آن صورت گرفته است. اكثر محققان در مطالعات كيفيـت زندگي آن را بـه دو بعـد تقسيم نموده‌اند. يكي بعـد ذهني (روانشـناختي) و ديـگري بعد عيـني (محيطي). در مطالعه حاضر به مقايسه كيفيت زندگي با توجه به بعد عيني در دو محله امامزاده و رجايي شهر ملاير پرداخته شده است. شاخص‌هاي مورد استفاده در اين تحقيق شامل شاخص‌هاي اجتماعي، شاخص‌هاي مسكن، و شاخص اقتصادي با توجه به نتايج آماري سال 1395 انجام گرفته است. نتايج نشان مي‌دهد كه به جزء معيار درصد طلاق نسبت به جمعيت 10 ساله و بيشتر ازدواج كرده، بقيه معيارها در محله امامزاده نسبت به محله رجايي در شرايط مناسبي قرار ندارد. از طرفي بالا بودن درصد طلاق در محله رجايي نشان داد كه در حال حاضر رابطه معنا داري بين درصد پايين پايگاه اجتماعي و اقتصادي و درصد بالاي طلاق وجود ندارد.