تبيين و تحليل معيارهاي كاربري برنامه ريزي زمين در كاهش خطر زلزله جهت افزايش تاب آوري شهري (نمونه موردي: شهر سنندج)

وقوع زلزله باعث خسارت‌هاي زيادي به سيستم شهر شده كه ناشي از عدم توجه به شناخت عوامل اساسي در آسيب پذيري در برابر زلزله مي‌باشد، از اين رو لازم است كه به بررسي و تحليل مؤلفه‌هاي تأثير گذار كاربرد برنامه ريزي زمين در كاهش خطر زلزله جهت افزايش تاب آوري شهري پرداخته شود. هدف پژوهش كاهش آسيب‌پذيري شهر و تقويت برنامه ريزي كاربري زمين جهت بهينه سازي توانايي‌هاي شهر براي مقابله باخطرات ناشي زلزله با توجه به معيارهاي، فضايي– كالبدي، اجتماعي، اقتصادي است. در اين پژوهش سعي داريم كه با تلفيقي از (3) معيار «ابعاد» و (12) زير معيار و (23)«گزينه» متفاوت در قالب طيف مفهومي به تحليل و ارزيابي شهرك اقماري آساوله، سنندج براساس مدل AHP، با استفاده از نرم افزار Expert choice بپردازيم. تحليل نتايج پژوهش نشان مي‌دهد؛ كه معيار فضايي كالبدي داراي بيشترين اهميت مي‌باشد. همچنين نتايج زير معيارها در مجموعه معيار فضايي – كالبدي نشان مي‌دهد؛ كه خصوصيات ساختماني، خصوصيات ژتوتكنيك وكاربري زمين داراي بيشترين اهميت از نظر كاهش خطر زلزله جهت افزايش تاب آوري شهري شهرك آساوله سنندج را دارا بوده است.