ارائه الگوي همگرايي منطقه‌اي فيمابين كشورهاي ايران، عراق و تركيه با تأكيد بر ساختار ژئوپوليتيكي منطقه

چكيده منطقه خاورميانه يك منطقه ژئوپوليتيكي است كه مي­توان وجوه اشتراك مثبت و منفي بسياري را در بين كشورهاي آن مشاهده نمود كه موجب فرصت­ها و تهديداتي در اين منطقه شده است. چالش­هاي داخلي منطقه و تهديدات بيروني سبب شده تا منطقه خاورميانه به وضعيتي شكننده برسد. اما قوت­هاي داخلي و فرصت­هاي بيروني نيز وجود دارد كه زمينه­هاي همگرايي بين اين كشورها و توسعه و امنيت در منطقه را فراهم مي­آورد. كشورهاي ايران، تركيه و عراق نيز به عنوان كشورهايي در منطقه خاورميانه هستند كه در مسير همگرايي و روابط متقابل داراي ظرفيت­ها و چالش­هايي هستند كه برخي از آن­ها ريشه در محيط داخلي و روابط بين اين كشورهاست و برخي نيز ريشه در محيط بيروني منطقه و جهان دارد. براي رسيدن به همگرايي مي­بايست الگويي براساس اين عوامل داخلي و خارجي طراحي گردد كه ضمن كاهش چالش­ها به توسعه ظرفيت­ها پرداخته شود. در اين مقاله سعي شده تا با بررسي واقعيت­هاي ژئوپوليتيكي منطقه يك الگوي همگرايي منطقه­اي طراحي گردد. در اين راستا سوال اصلي مقاله اين است كه براساس واقعيت­هاي ژئوپوليتيكي منطقه چه نوع الگويي مي­تواند ضمن تنش­زدايي به نوعي همگرايي منطقه­اي پايدار بين سه كشور منجر گردد؟ در اين پژوهش از روش توصيفي تحليلي استفاده شده است و براي ارائه‌ مدل راهبردي از روش تحليل راهبردي سوات «SOWT» بهره برده شده است.