ارزيابي عدالت فضايي در توزيع و توسعه پايدار فضاي سبز شهري با استفاده از مدل آنتروپي و ضريب پراكندگي (نمونه موردي: مناطق 10 گانه شهر شيراز)

در عصر حاضر اهميت و نقش فضاي سبز در حيات و توسعه شهرها تا حدي است كه به عنوان يكي از شاخص هاي توسعه پايدار از آن ياد مي شود. در توسعه پايدار شهري توزيع متناسب فضاي سبز با توجه به پراكندگي متوازن جمعيت يكي از اصول برقراري عدالت جغرافيايي است. مي باشد. اين پژوهش با استفاده از روش تحليلي – توصيفي در پي دستيابي به هدف اصلي پژوهش يعني ارزيابي وضعيت سرانه فضاي سبز در مناطق ده گانه شهر شيراز مي باشد در اين راستا با گرد آوري اطلاعات موجود در طرحهاي توسعه شهري و سرشماري هاي رسمي مركز آمار ايران طي سال هاي 1385، 1390 و 1394، تحليل هاي لازم با استفاده از مدل هاي آنتروپي و ضريب پراكندگي صورت گرفته است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي دهد كه بالاترين سرانه فضاي سبز شهري به ترتيب در مناطق 9، 3، 6، 1 و كمترين سرانه فضاي سبز به ترتيب مربوط به مناطق 8 و 7 مي‌باشد. در محاسبات مدل ضريب پراكندگي عدد (0.20) بدست آمد كه برخلاف تحقيقات قبلي در خصوص نمونه مورد مطالعه اين پژوهش، نشانگر تحقق اصل عدالت محوري در برنامه ريزي فضايي شاخص فضاي سبز در سال 1394 مي باشد. نتايج حاصل از ضريب آنتروپي نيز نشان داد كه توزيع جمعيت در مناطق ده گانه شهر شيراز در سال 1385 متعادل بوده، در سال 1390به سمت توزيع نابرابري جمعيت پيش رفته و سپس در سال 1394 دوباره به سمت عدد 1 كه نشان‌دهنده توزيع متعادل است، سوق يافته است.