نقش مديريت شهري در تاب‌آوري شهرها در برابر سوانح طبيعي (مورد مطالعه: شهر باقرشهر)

طي سال هاي اخير، تاب آوري شهري به عنوان مهمترين راهكار مقابله با مخاطرات طبيعي مورد توجه انديشمندان و برنامه ريزان شهري قرار گرفته است. در تاب آوري شهري عوامل مختلفي مؤثر هستند كه از جمله ي آن ها نظام مديريت شهري است. براي اين منظور در پژوهش حاضر نقش مديريت شهري باقرشهر در تاب آوري در برابر سوانح طبيعي مورد بررسي قرار گرفت. روش پژوهش از نظر ماهيت كاربردي و از نظر هدف توصيفي تحليلي است. جامعه آماري پژوهش متخصصان و كارشناسان شهري درگير در مديريت شهري باقرشهر بوده است كه از بين آن ها، 35 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شد. روش گردآوري داده ها، به صورت كتابخانه اي و ميداني با استفاده از مشاهده، مصاحبه و پرسشنامه محقق ساخته بوده است. روش تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از مقايسه ميانگين با آزمون TTest و تحليل عاملي تأييدي در نرم افزار SPSS.21 و Smart PLS.3 بوده است. يافته هاي پژوهش نشان داد كه تاب آوري باقرشهر در حد متوسط است و از ميان چهار مؤلفه ي تاب آوري، تاب آوري نهادي از پايين ترين ميزان (كم تا خيلي كم) برخوردار است. در روش كيفي مشخص شد كه نظام مديريت شهري به دلايلي همچون نبود همكاري بين بخشي، نبود نظارت كافي بر ساخت و سازها و عدم شناخت كافي از تاب آوري شهري به ناتاب آوري شهري باقرشهر دامن زده است. همچنين ارزيابي اصول دهگانه نقش مديريت شهري در تاب آوري باقرشهر نشان داد كه نظام مديريت شهري در دو مؤلفه ي تأمين منابع مالي و ارزيابي مستمر خطرپذيري ها از وضعيت خيلي نامطلوبي برخوردار است، اما در بخش حفاظت و ارتقاء زيرساخت ها و برنامه ريزي كاربري اراضي شهري تا حدودي بهتر عمل كرده است.